χο χο χο και αηδίες.

~ πειραζει που τα δικα μου χριστουγεννα ειναι ασπρομαυρα;
ειναι αυτα που ζω στο δρομο, με το κρυο και τη γκρινια.
δεν εχουν δωρα ακριβα, ουτε πρωτοτυπες ευχες.
εχουν ανθρωπους αληθινους, με προβληματα καθημερινα.
δεν ψωνιζουν ακαταπαυστα για να καλυψουν τα κενα τους και ριχνουν και καμια ματια διπλα τους.
δεν εχουνε τα χριστουγεννα της βανδη! εχουνε το γιαννακη και τη γιοκο, οκ;

τα κουδουνακια μας τελειωσαν.
τα πεταξα απο το μπαλκονι σημερα για να κανουν θορυβο καθως τα χτυπαει ο αερας, μπας και ξυπνησει λιγο ο κοσμος.
ακου!
κανουν ντιρλιν ντιρλιν *.* νιεεε.

εχουμε φωτακια και ζαχαρη αχνη ομως, μιαμμμ.
και κουραμπιεδες που μπορω να τους γραψω, αλλα δεν μπορω να τους πω!

τα χριστουγεννα δεν ειναι καποιες μερες το χρονο.
αμα θες τα κρατας μονιμα.
και οχι με το δεντρο.
ξεκολλα.

Κάποιες φορές κατά καιρούς.

[ ένα post που άργησε πολύ να ανέβει, μα αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή. ]

…συμβαίνουν όλα όσα ήθελες να συμβούν εδώ και μήνες.

Κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι με το άτομο που πίστευες πως δεν υπάρχει κανένα ψήγμα επικοινωνίας πλέον.

Ακούς μουσικές που ποτέ πριν δεν είχες ακούσει και ξέρεις πως μόλις επιστρέψεις στο σπίτι σου θα συνεχίσεις να τις ακούς για να κρατήσεις τη στιγμή αναλλοίωτη.

Κάποιες φορές κατά καιρούς νιώθεις λίγο πιο ζωντανός από άλλες φορές κι ας είσαι ένα χάλι και μισό που στέκεται με βιταμίνες και πονστάν.

Βλέπεις ταινίες σοβαρές που ξεφτιλίζεις και γελάς σαν ηλίθιος και προσπαθείς να μοιραστείς την ίδια κουβέρτα.

Σκέφτεσαι μια αγκαλιά που επιδιώκεις μόνο μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Κάποιες φορές κατά καιρούς σκέφτεσαι λογικά και συνειδητοποιείς πως όλα όσα είπατε ήταν απλά βαρύγδουπες δηλώσεις της στιγμής.

Θα μπει στο χώρο και δε θα νιώσεις τίποτα εκτός από οίκτο.

Θα πεις τις μεγαλύτερες αλήθειες σε δυο σειρές ενός μηνύματος.

Θα σιχαθείς τον εαυτό σου που σε άγγιζε.

Κάποιες φορές κατά καιρούς δε σε νοιάζει.

Κάποιες φορές κατά καιρούς δεν θα το θες άλλο.

Κάποιες φορές κατά καιρούς | η συντροφικότητα είναι αυταπάτη.

αλλεργίες.

Πάνε μήνες από τότε που για πρώτη φορά ένιωσα τον πυρετό στο σώμα μου. Κάθε μέρα το συναίσθημα αυτό της αργής καταστροφής οξύνεται και μου υπενθυμίζει το πόσο λίγος είμαι απέναντι στον χρόνο που πέρασε, στον χρόνο που βιώνω μα ακόμη περισσότερο στον χρόνο που έπεται. Νιώθω το σώμα μου αδύναμο και δεν είναι ιδέα μου, μα η μάζα μου λιγοστεύει μέρα με τη μέρα. Ζαρώνω σαν χαρτί στη φωτιά και οσμίζομαι την σήψη που με κατακλύζει. Μένω κολλημένος σε αυτό το δωμάτιο, δεν θέλω ποτέ πια να βγω έξω, εκεί που όλα υπενθυμίζουν το πόσο γρήγορα περνούν μέσα απ’τα χέρια μου τα βλέμματα και οι φωνές της. Όταν γυρίσει θα φοράω το πιο όμορφο παλτό μου και θα την περιμένω με δυο λουλούδια στο χέρι. Ένα για κείνη κι ένα για να πετάξει πάνω μου καθώς θα κατηφορίζω κενός κι ευτυχισμένος πια.

....________ _ _ _ _ ____

μορφινη.μορφινη.μορφινη.
βαρβιτουρικα.μορφινη.
αλκοολ.
το stedon ειναι η διαζεπαμη, ε;
βαλε κι αυτο λοιπον.
η αγαπημενη μου ειναι η μορφινη ομως.τσακ μπαμ πραγματα.
αναισθητικα.παραλυση του κνσ ε;εμπλοκη του κσν βασικα.
ξυπνα τωρα ομως.

να.να.να..

Να ταξιδέψουμε μαζί ως τη χώρα όπου κανείς δε μιλά και να μιλήσουμε για όλα.

Να κοιτάξουμε τον ουρανό και να μετρήσουμε τα άστρα ανάποδα.

Να με κοιτάς τα βράδια που θα κοιμάμαι και να με σκεπάζεις γιατί κρυώνω.

Να διαβάζουμε τα ίδια βιβλία και να καταλαβαίνουμε διαφορετικά πράγματα.

Να μη μου μιλάς.

Να μη σε θέλω.

Να είμαστε μαζί, μα σε διαφορετικά σπίτια.

Να τραγουδάμε απαίσια και να γελάμε.

Να με θες, μα να μη σου μιλάω.

Να είσαι εδώ, μα όχι ΕΔΩ.

Μη με αγγίζεις άλλο.

Να γυρνάς μόνο αν είναι να μην ξαναφύγεις.

Να’ξερα μια φορά τι θέλω…

Στιγμές σαν κι αυτή νιώθω τόσο κενή.. Δεν με πειράζει. Έχω μάθει να ζω με αυτή την αίσθηση και δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μαζί της. Στο χώρο δεν θα μπορούσε να ακούγεται τίποτα λιγότερο από Clint Mansell και ξαπλωμένη στο πάτωμα διαβάζω ονόματα.. Lovecraft, Nietzsche, Kafka, Chekhov, Goethe.. Τι να σου κάνουν όλοι αυτοί πια. Πώς να σου βάλουν στο μυαλό και στην καρδιά όσα νιώσανε και όσα γράψανε; Μπορείς να τα διαβάσεις, μα όχι να τα κατανοήσεις πλήρως. Μπορείς να μιλήσεις γι’αυτά με το δικό σου τρόπο, μα όχι να τα ορίσεις μέσω του δικού τους. Μάλλον υπάρχω από συνήθεια. Σταμάτησα να σου μιλάω. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ. Δεν θέλω και δεν μπορώ. Δεν μπορώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό πια να μιλήσω, κι αν το κάνω θα μιλήσω με τα λόγια του Lovecraft και του Kafka. Βουλιάζω σ’αυτά που δεν θα ζήσω ποτέ με τον τρόπο τους και ζηλεύω. Ζηλεύω όλους αυτούς “τους μανιακούς του λόγου” που γράψανε για πράγματα αληθινά. Αγάπη, πάθος, έρωτα.. Δεν τα γνώρισα ποτέ αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω καν αν θα έχω την παραμικρή ευκαιρία να τα γνωρίσω ή αν ακόμη μου δόθηκε η ευκαιρία να τα γνωρίσω κι εγώ την αψήφησα. Δεν έχω το ψυχικό σθένος να αγγίξω την απάντηση στα ερωτήματά μου. Δεν ακούω τους ανθρώπους όταν μιλάνε. Βλέπω τα χείλη τους να διαγράφουν κινήσεις, αλλά ο ήχος είναι βουβός – πράγμα το οποίο πολλές φορές με κάνει να χαίρομαι ιδιαιτέρως. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να νιώσω ένα άγγιγμα στην πλάτη μου, δυο δάχτυλα να παίζουν satie πάνω μου, ναι. Να ακούω όσα δεν είπα, να πω όσα δεν σκέφτηκα και να σκεφτώ όσα δεν μπορώ να συλλάβω. Δεν αντέχω, αλήθεια. Ό,τι και να κάνω εξαφανίζεται.. ή εγώ δεν το βλέπω μετά από κάποια χρονική στιγμή.. κι η εξαφάνιση αυτή αφήνει σημάδια πάνω μου. Όλο μου το σώμα υποφέρει καθημερινά στη μνήμη όσων δεν κατάφερα. Γκρινιάζω, ναι, το ξέρω.. Πάω να γεμίσω τη μπανιέρα παγωμένο νερό, να κλείσω τα μάτια μου και να βυθιστώ μέσα της.. Ίσως, αν καταφέρω να βγω από κει μέσα, να υπάρξω κάπου αλλού, κάπου μακριά. Κάπου διαφορετικά που θα ακούω τη μουσική μου μόνο εγώ και θα είμαι πιο ελαφριά κατά 17 γραμμάρια αίμα.

- Έλα κι εσύ έξω, βρέχει!
- Θα κρυώσεις.. μπες μέσα..
- Δεν θέλω. Βρέχει. Έλα κι εσύ να διαβάσουμε παρέα.
- Θα παγώσεις σου λέω, φόρα μια ζακέτα.
- Δεν θέλω ζακέτα, θέλω να βραχώ καθώς διαβάζω. Θα έρθεις;
- Θα κάτσω να σε κοιτάζω μέσα απ’το παράθυρο. Θα σε προσέχω μην πάθεις κάτι.
- Δεν θέλω παράθυρα ανάμεσά μας. Θέλω σταγόνες βροχής και γράμματα! Μουσική και χαμόγελα. Δε θέλω εσένα. Θέλω να φύγεις. Βαρέθηκα. Κουράστηκα. Πάρε τα βιβλία σου και φύγε.
- Μα… θέλω να μείνω.
- Έλα να βραχείς!
- ….Φεύγω.

πόσο καιρό είσαι κλεισμένη σ'αυτό το δωμάτιο, 5 μέρες; 5 μέρες. τι κατάλαβες; τίποτα. έχεις σκοπό να βγείς; σύντομα. πόσο σύντομα; εε..σύντομα. και τι θα κάνεις μόλις βγείς; θα βρώ λόγους για να πάω πάλι να κρυφτώ. και τι θα κάνεις μόλις κρυφτείς ξανά; θα ξαπλώσω στο πάτωμα και θα ακούσω μουσική με τα μάτια κλειστά και την ψυχή μου στα σκουπίδια. και μετά; και μετά ησυχία…

.this.will.destroy.you.

κάποτε, αλήθεια.
όλα θα τα παρατήσω
και θα πάω εκεί που με άφησα.

παραλύρημα.

Σήμερα ξύπνησα και ήταν όλα θολά. ΌΛΑ. Δεν εννοώ το περιβάλλον μου, έτσι + αλλιώς αυτό πάντα θολό το βλέπω, είναι απλά ένα τύπου περίγραμμα σ’αυτό που ονομάζω «ζωή μου». Η αλήθεια είναι πως πιστεύω ότι αυτό που ζω εδώ + 20 χρόνια, δεν το ζω. Δηλαδή το ζω, αλλά δεν είναι η παροντική μου ζωή. Μάλλον είμαι στην προηγούμενη ζωή μου. Είμαι σε κάποιο άλλο φάσμα γεγονότων και εντυπώσεων που ενώ δεν είναι δικό μου, ταιριάζει τόσο πολύ με τα όσα σκέφτομαι και θέλω να κάνω. Δεν είμαι εγώ όμως. Σίγουρα. Εγώ είμαι πιο αυθόρμητη. Αυτή εδώ που είναι μέσα μου είναι κομπλεξικιά. Μισό λεπτό, να της πω να έρθει να γράψει εκείνη γιατί μάλλον μπορεί να αποδώσει τα πράγματα καλύτερα..

…

Έλεγα λοιπόν ότι όλα είναι σχετικά. Ο χρόνος ιδιαίτερα – που btw κάτι μας έχει πιάσει + όλο μιλάμε γι’αυτόν τώρα τελευταία αντί να τον σκοτώσουμε ως άλλες Ιοκάστες. Παιδί μας είναι, σκάσε. Άμα δεν τρεφόταν με τις κουβέντες μας, δεν θα ήταν τόσο ατέλειωτος + κουραστικός. Οιδιπόδειο καταντήσαμε να έχουμε με όσα δεν μας ορίζουν. Όχι, ο χρόνος μας ορίζει. Ή εμείς τον ορίζουμε; Ή μήπως ορίζουμε εμείς τον εαυτόν μας με αφορμή το χρόνο; Μάλλον πρέπει να πέσω σε ένα κόμμα να ξεμπερδεύουμε. Όχι ε; Ναι, το ξέρω, θα σου λείψω. Εεεε συμβαίνουν αυτά. Μεγάλο παιδί είσαι, αντιμετώπισε το. Τι έλεγα; Ότι όλα ήταν θολά. Δεν ξέρω το λόγο όμως. Ξέρω μόνο ότι περνάνε οι μέρες + μέσα τους δεν βλέπω τίποτα δικό μου. Κάθομαι σε μια γωνία και παρακολουθώ τη ζωή μου να περνά + δεν έχω καν την παραμικρή επιθυμία να αλλάξω κάτι. Προτιμώ να τα αλλάζουν οι άλλοι για μένα. Και ΝΑΙ, λοιπόν. Βαριέμαι να ζω για τη ζωή μου. Ξέρεις τι μου έχει λείψει; Το να ξυπνήσω ένα πρωί και να είμαι χαμένη από χέρι. Να μην έχω τίποτα. ΤΊΠΟΤΑ ρε! Να ακούω στο κεφάλι μου τον διάλογο μου με τον ψυχίατρο

~ ..*ταδε*, θα σου μιλήσω ανοιχτά επειδή σε βλέπω σαν παιδί μου. Είσαι πολύ χάλια. Θες να βοηθήσεις τον εαυτό σου ή όχι?!

~ ΌΧΙ. Να καπνίσω θέλω. Άσε με.

Να είμαι ένα βήμα πριν την αυτοκτονία και να κοιτάζω το κενό με ειρωνικό χαμόγελο. Να τραγουδάω Διάφανα Κρίνα – έτσι για την τραγικότητα της σκηνής - ενώ φαντάζομαι το θάνατό μου + η μάνα μου έξω απ’το δωμάτιο μου να φωνάζει «Έχεις γενέθλια! Έλα να το γιορτάσεις!» Μπορώ να πεθάνω στα γενέθλιά μου; Μπορείς να ΣΚΑΣΕΙΣ και να μην γιορτάζεις πράγματα ανούσια;; Αυτό μου έχει λείψει. Το να είμαι αυτοκαταστροφική, μηδενήστρια και κυνική. Το να ισοπεδώνω τα πάντα + ύστερα να τα πατάω + όλας για να ευχαριστηθώ περισσότερο! Δεν το κάνω πια. Το θέλω πίσω αυτό, μου λέιπει, το καταλαβαίνει;

Έχω πεθάνει ήδη 20 φορές [το λιγότερο.] ως τώρα. Η 21^η αργεί. Γαμημένε χρόνε, ατέλειωτε!

ΝΑ ΚΑΕΙΣ!!

** εννοείται πως τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε νόημα. Είχε; Δεν ξέρω. Μάλλον όχι. Οψόμεθα.

... χαλάρωσε. δεν έχω τάσεις.

η άλλη μίλαγε.

≈

Σε ξέχασα!

Σε ξεχνάω.

Θα σε ξεχάσω..

°

Μπαίνοντας στο δωμάτιο συνειδητοποίησα πως οι τοίχοι ήταν υγροί.

Είχαν ποτιστεί με όσα είχαν κλείσει μέσα τους τόσα χρόνια.

Τα λόγια σου, τις φωνές μου, το τραγούδι των cure που έπαιζε ως ήχος κλήσης, τα ποιήματα του blake που διάβαζα τα βράδια…

Θέλω να γυρίσω την πλάτη στους τοίχους μα δεν μπορώ.. πάντα θα αντικρίζω κατάματα έναν από αυτούς.

Είναι τραγικό να μην μπορείς να κρυφτείς από τα όσα κρύβεις.

Και μπαίνω μέσα που λες και νιώθω κρύο ιδρώτα να με λούζει.

Οι τοίχοι βγάζουν νύχια και με γδέρνουν την ώρα που κοιμάμαι εκεί που με άγγιξες..

Οι τοίχοι βγάζουν δόντια και με καταβροχθίζουν την ώρα που αρνούμαι να πιστέψω πως όλα όσα έχω ζήσει έχουν συμβεί.

Οι τοίχοι φωνάζουν όλο το βράδυ, σου λέω.

Και μόλις ξυπνήσω οι φωνές τους βρίσκονται ακόμα εκεί, καθισμένες στην πράσινή μου καρέκλα με ένα τσιγάρο στο χέρι [ντάξει, τεκές έχει γίνει εδώ μέσα, δεν το συζητώ.] και με κοιτάζουν με ένα παραπονιάρικο ύφος μικρού παιδιού λες και δεν τους έδωσα την πρέπουσα σημασία.

Έχουν θράσος θαρρώ.

Και ύστερα έχεις + το πάτωμα να παραπονιέται γιατί είναι ξύλινο + έχει φουσκώσει σου λέει επειδή κλαις μέρα νύχτα..

Νιώθω πως ζω σε ενυδρείο.

Ναι, ΑΥΤΟ είναι!

Ζω στο ενυδρείο της ζωής μου. Αυτής που είχα βασικά, γιατί δεν μπορώ να ζήσω στο ενυδρείο του ενυδρείου, καταλαβαίνεις.

Οπότε κανόνισε σιγά σιγά να έρθεις κατά δω να μαζέψεις τα πράγματα σου + να πάρεις μαζί + τα τσιγάρα σου + τους καπνούς σου + τα νερά σου γιατί αργοπεθαίνω εδώ μέσα.

Δεν τα πάω καλά με το νερό, το φοβάμαι + το ξέρεις.

Φέρε και κάνα σεσουάρ να στεγνώσουμε τους τοίχους.

δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο.
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι.
Και σε φαντάζομαι να φεύγεις.
[Ε ναι ντάξει, προφανώς + είναι πιο πολλές οι φορές που φεύγεις.]

Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα.
Και κάθε πρωί ρωτάω το τίποτά σου, αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα.
Και κάθε φορά παίρνω την ίδια απάντηση: "Δεν μπορώ να μιλήσω ανοιχτά τώρα."
Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα.
Και ξέρεις κάτι;
Μ'αρέσει που δεν μου μιλάς.
Αν μου μιλούσες δεν θα είχα λόγο να βλέπω κάθε βράδυ την ίδια εικόνα.
Και ξέρεις κάτι;
Κάθε πρωί που ρωτάω το τίποτά σου αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα, εύχομαι να μου πείς πως κοιμόσουν τόσο βαθιά που δεν κατάλαβες πως ήμουν δίπλα σου.

..δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο.
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι.
Και σε βλέπω να φεύγεις.
[Ε ναι ντάξει, προφανώς + όσα φοβάμαι γίνονται πραγματικότητα.]

Finish it.

«Θα μάθω τσέλο και να πάνε όλα στο διάολο!!

Είμαι μεγάλος για να μάθω τσέλο;

Στα 60 μου θα αρχίσω και το κάπνισμα.
Θα στρίβω όπως μου έμαθες εσύ εχθές, με εκείνα εκεί τα φιλτράκια με την μέντα.
Είναι νόστιμα!
Ρε μη γελάς ρεεε.
Άμα τα μασήσεις είναι νόστιμα λέω!

….

Θα μείνουμε μαζί, το ξέρεις. Δεν θα παντρευτούμε ποτέ. Δεν θα φοράμε βέρες και μαλακίες. Θα κάνουμε το ίδιο τατουάζ στο ίδιο σημείο. Αυτό θα είναι οι όρκοι μας. Εγώ βέρα δεν σου φοράω να το ξέρεις. Θέλω να μείνω πάνω σου για πάντα κι όχι να με βγάζεις όταν τσακωνόμαστε. Θα κάνουμε παιδιά όμως. Θα είναι όμορφα επειδή θα σου μοιάσουνε. Θα έχουν την μύτη σου και τις ματάρες σου.

Θα ανοίξω βιβλιοπωλείο κι εσύ θα έχεις πια το δικό σου φωτογραφείο.
Πάντα σου άρεσε να κρυφοκοιτάζεις τις στιγμές των άλλων. Τελικά θα το κάνεις επάγγελμα, το πιστεύω.

Τα βράδυα θα κάνουμε βόλτες στο παλιό κάστρο και θα κοιτάζουμε το σπίτι που σ'αρέσει. Κάποτε θα το αγοράσουμε. Τα παιδιά μας πρέπει να παίζουν σε αυτόν τον κήπο.

Όταν βαρεθούμε την Ελλάδα, θα τα πουλήσουμε όλα και θα πάμε στην Ιρλανδία να ανοίξουμε μπυραρία. Σκέψου και το Βερολίνο όμως που μου αρέσει, ναι;

Τις Κυριακές θα φτιάχνουμε τάρτες και θα πηγαίνουμε βόλτα με τα παιδιά.

Τα βράδια θα τους λέω πόσο πολύ σε αγαπάω και ύστερα θα έρχομαι να σου διαβάσω Poe για να κοιμηθείς. Θα σου μάθω και Γερμανικά για να μου διαβάζεις Goethe!
Θα κοιμάσαι στην αγκαλιά μου. Θα μυρίζω τη βανίλια του κορμιού σου και θα ονοματίζω κάθε κόκαλλο πάνω σου με τους ιατρικούς του όρους.

Δεν θα σε αφήνω από τα χέρια μου.
Δεν θα το κάνω ποτέ, αλήθεια.

Μέχρι και καφετιέρα θα αγοράσω, αφού δεν πίνεις άλλο καφέ.

Θα είσαι πάντα όσο όμορφη είσαι τώρα και εγώ θα είμαι ευτυχισμένος.
Θα μείνουμε μαζί.
Θα σου φέρνω σοκολάτες και θα σου αγοράζω ασπρόμαυρα φιλμ για τη smena σου!...

Δεν θα σε αφήσω από τα χέρια μου. Δεν θα το κάνω ποτέ. Αλήθεια..»

….Τρεις ώρες μετά ήμουν στο σταθμό με τη βαλίτσα μου στο χέρι.

Με πήρες αγκαλιά. Με φίλησες. "Να προσέχεις την υγεία σου και τον εαυτό σου. Μην γίνεις σαν τις άλλες." μου είπες.

Δεν ήθελα να σε δω να φεύγεις γι'αυτό έφυγα εγώ χωρίς να πω κουβέντα.

Να προσέχεις εκεί που βρίσκεσαι και σε παρακαλώ μην μου μιλήσεις ποτέ ξανά.

Έχεις μια θέση στο τρένο του γυρισμού.

Μία θέση που η πλάτη σου ακουμπά σταθερά σ’αυτήν, αν και λίγο άβολα.

Άβολα γιατί είσαι καθισμένος αντίθετα προς την φορά του τρένου.

Δεν βλέπεις τι έρχεται μπροστά σου και τι θα συναντήσεις.

Βλέπεις τι αφήνεις πίσω σου και τι συνεπάγεται του φευγιού σου.

Τι σε έφερε στη θέση που βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή.

Παρατηρείς απλά τα όσα αφήνεις πίσω σου να περνούν μπρος από τα μάτια σου, σαν τις κομμένες σκηνές της ταινίας της ζωής σου.

Σαν τα πράγματα που ποτέ δεν πρόσεξες γιατί τότε δεν σε ενδιέφερε η διαδρομή, μα ο τελικός προορισμός.

Κι όσο τα κοιτάς, τόσο αναρωτιέσαι..

«Γιατί ποτέ δεν τα πρόσεξα;»

«Γιατί ποτέ δεν μέτρησα τα πόσα δέντρα πέρασα μέχρι να φτάσω Εκεί;»

«Γιατί ποτέ δεν πρόσεξα το περιβάλλον αυτού που ήθελα;»

«Γιατί κλαίω ενώ ήξερα από την αρχή πότε και πως θα τελείωνε;»

Δεν γνωρίζω την απάντηση σε τίποτα από όλα αυτά.

Η ιστορία σου όμως ποτέ δεν τελειώνει, γιατί είναι φτιαγμένη από αποσπάσματα.

Λένε πως οι μεγαλύτερες ιστορίες βρίσκονται στα πιο μικρά στιγμιότυπα.

Μαζί είχαμε μοναχά [ελάχιστα] στιγμιότυπα.

Αυτά λοιπόν θα υπάρχουν πάντα.

Και όσα θα έρθουν θα προσθέτουν κάτι ακόμα στο ταξίδι και στην ιστορία μας/σας.

Δεν έχει τελειώσει.

Δεν φτάσαμε/τε ακόμα εκεί.

Δεν θα φτάσουμε/τε γρήγορα.

Έχεις θέληση;

Τον έβλεπα να κάθεται ήσυχος δίπλα στο παράθυρο διαβάζοντας το βιβλίο του.

Το βλέμμα του απέπνεε μία απίστευτη σιγουριά, μα τα μάτια του συνήθως ήταν υγρά.

Διάβαζε και έδειχνε να κατανοεί κάθε σημείο στίξης.

Κοιτάζοντάς τον, ένιωθα πως είχε βρει την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα της ζωής του.

Ώσπου μια από κείνες τις μέρες με ρώτησε:

«June, ποιος είμαι; Και... γιατί μένεις ακόμα μαζί μου;»

[....Δεν τα είχα όμως.
Δεν θα τα έχω ποτέ.]

Έχω ένα τραπέζι, μα τίποτα να ακουμπήσω επάνω.

Έχω ένα ραδιόφωνο, μα δεν έχω ρεύμα να το θέσει σε λειτουργία.

Έχω μια καρδιά που ζει συμβατικά και τη βοηθούν μηχανήματα και χάπια για να αντέξει.

Έχω ένα αμάξι γεμάτο βενζίνη, μα δεν έχω συνοδηγό.

Έχω έναν χάρτη, μα δεν έχω κανέναν ποθητό προορισμό.

Κάποτε θα κόψω τα καλώδια των μηχανημάτων και θα τα στείλω όλα στο διάολο.

Έχω ένα κρεβάτι διπλό, μα τα σεντόνια του είναι μονά.

Έχω μία καφετιέρα, μα ο καφές του γεμίζει μοναχά ένα φλιτζάνι τα πρωινά.

Κάποτε θα μάθω να ζω μόνη μου.

Έχω ένα τετράδιο, μα τίποτα να γράψω μέσα.

Έχω δύο ζευγάρια ακουστικά, μα μόνο το ένα λειτουργεί πια.

Κάποτε θα κοιμηθώ και στη μεριά σου στο κρεβάτι..

Κάποτε θα σταματήσω να σου μιλάω όσο δεν είσαι εδώ.

Έχω το πιο όμορφο δαχτυλίδι, μα αφού δεν με αγγίζεις δεν έχω δάχτυλα να το φορέσω.

Έχω το πιο μεγάλο όνειρο στο μυαλό μου, μα δεν έχω το κλειδί να το ξεκλειδώσω.

Κάποτε θα σου πω ότι αρνούμαι να αγγίξω οτιδήποτε δεν έχεις αγγίξει εσύ.

Μη φοβάσαι μωρέ…

Χαμογέλα.

Διάλογος.

- Για ποια νύχτα να μιλήσω;

Ήταν λίγες.

Δεν θυμάμαι καν αν ήταν διψήφιος αριθμός…

Ήταν;

Δεν θυμάμαι.

Μερικές φορές προσπαθώ να ανακαλέσω κάτι από τότε, μα δεν μπορώ.

Ο χρόνος του τότε φαντάζει τόσο άχρωμος και επίπεδος.

Μαύρος.

Απουσία χρώματος δεν είναι το μαύρο?

Μαύρο λοιπόν.

Άχρωμο μαύρο, ναι.

Κι Αυτός ήταν πάντα εκεί.

Κάθε βράδυ από αυτά τα μετρημένα στα δάχτυλα βράδια.

Εκείνα μόνο τα βράδια με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου.

- Τι λες?

Εσύ τους είχες εγκαταλείψει.

Οι φόβοι σου τρέφονται από σένα.

Όταν δεν τους δίνεις τροφή πεθαίνουν.

Μη λες χαζομάρες, εσύ τους εγκατέλειψες.

- Έχει σημασία;

Άφησε με να τελειώσω.

- Μα φυσικά και έχει σημασία.

Συνέχισε...

- Εκείνα μόνο τα βράδια λοιπόν με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου.

Μονάχα όταν μου κρατούσε Εκείνος το χέρι.

Μονάχα όταν ένιωθα την ανάσα Του στα χείλη μου ένιωθα ασφάλεια.

Δεν ξέρω αν θα έχω ξανά την ευκαιρία να το ζήσω (μαζί Του) αυτό, μα θα πιέζω τον εαυτό μου να το θυμάται.

Το υπόσχομαι.

- Σοβαρέψου σε παρακαλώ.

- Τι θέλεις πάλι;

- Θέλω να σοβαρευτείς.

Δεν γίνεται να πιέζεις τον εαυτό σου για να ζεις από μια ανάμνηση που λειτουργεί απλά ως φόρος τιμής μερικών στιγμών ευτυχίας.

Πονάς.

Το ξέρεις πως πονάς, μα θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο.

Είναι σωστό να πονάς;

Σκέψου εσένα.

Εσένα σ’αγαπάς;

- Δεν είναι φόρος τιμής.

Και η ευτυχία δεν είναι στιγμές…

…Είναι;

Μη μιλάς σαν Εκείνον σε παρακαλώ…

Εμένα, ναι.

Εμμμ.

Με αγαπάω, ναι.

Αλλά λιγότερο μέρα με τη μέρα.

- Κακώς.

Πολύ κακώς.

Ως πότε θα ζεις έτσι;

- Πως έτσι;

Γιατί σε ενοχλούν όλα;

Άφησε με να το ζήσω σε παρακαλώ…

Άφησε με.

- Μα, δεν το βλέπεις?!

Δεν ζεις εσύ από αυτό.

Αυτό ζει από σένα!

Σοβαρέψου σε παρακαλώ.

Να σε αγαπήσεις ξανά.

Η λογική αυτό λέει.

- Τι σε νοιάζει τι θα κάνω με μένα;

Άφησε με να το ζήσω σε παρακαλώ….

- Με νοιάζει.

Ζω κι εγώ εδώ μέσα, θυμάσαι;

Θυμάσαι κάτι άλλο εκτός από αυτά που σε πονάνε;

Απάντησε μου, μην γυρίζεις αλλού το βλέμμα σου.

- Θυμάμαι.

Θυμάμαι πολλά και μου λείπουν πράγματα.

- Όπως;

- Όπως το χαμόγελό Του.

Πιο πολύ μου λείπει το δικό μου μερικές στιγμές, μα το δικό Του το θέλω περισσότερο.

Το κοιτάζω που και που ξέρεις.

- Ποιο;

- Το χαμόγελό Του.

Δεν με παρακολουθείς.

- Προσπαθώ.

Μα δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με το συναίσθημα..

Συγγνώμη.

- Δεν πειράζει…

Ησύχασε..

Το κοιτάζω λοιπόν.

Ακόμη και σήμερα, μετά από τόσο καιρό.

Έχω μια φωτογραφία με το χαμόγελό Του ξέρεις.

Αλλά δεν έχω το πιο σημαντικό….

- …Το οποίο είναι;

- Μια ταινία με το γέλιο Του…

Δεν θυμάμαι πως είναι.

Δεν γελούσε συχνά.

Δεν γελάει συχνά.

Δεν είναι εδώ συχνά.

- Επιτέλους το κατάλαβες.

- Μη γίνεσαι κακιά.

- Ρεαλίστρια γίνομαι.

- Αυτό.

- Είμαι.

- Εγώ δεν θέλω να είμαι.

Όχι τώρα.

Θέλω να μείνω εδώ ως το τέλος.

Σε αυτή την κατάσταση.

Μπορώ;

- Κι εγώ τι θα κάνω;

- Φύγε.

- Δεν μπορώ.

- Γιατί;

- Γιατί η δουλειά μου είναι να σε τραβήξω πάνω.

- Δεν μπορείς.

- Γιατί;

- Για το πιο λογικό φυσικά!

Αν δεν θέλω εγώ να με βοηθήσω, εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για μένα.

- Το ξέρω.

- Ε, αφησέ με λοιπόν!

- Κι αν το κάνω τι θα κάνεις;

Και τι θα απογίνω εγώ;

Που θα πάω, μου λες;

- Εγώ θα βρω κάτι να κάνω.

Θα μείνω εδώ.

Είναι όμορφα εδώ.

Είναι το χαμόγελό Του εδώ.

Και η ανάσα Του.

Εκείνος δεν είναι, μα έχω τις λεπτομέρειες Του αν και αχνές.

Εμένα δεν με θέλει.

Εσένα όμως σε θέλει.

Εκεί να πας.

Σε Αυτόν.

Εμένα δεν με θέλει.

- Πάντα τον ήθελα....

Αλήθεια, να πάω;

- Πήγαινε.

Κάντο γρήγορα όμως σε παρακαλώ.

Δεν θέλω να σε αντιληφθώ που θα φεύγεις.

Και σε παρακαλώ, μην Του πεις πως με συνάντησες.

- Κι αν ρωτήσει;

- Πες Του πως είμαι εκεί που ήταν.

- Θα καταλάβει;

- Πάντα καταλαβαίνει.

Θα μου τον προσέχεις;

- Μόνος του πρέπει να προσέχει τον εαυτό του.

- Θα μου τον προσέχεις;;;;

- Ξέρεις πως ο καθένας προσέχει μόνος του τον εαυτό του.

Έχεις χάσει κάθε ψήγμα λογικής πλέον.

-Σε παρακαλώ.

Πρόσεχέ τον.

Μην μου πάθει τίποτα.

Σε παρακαλώ.

- Θα το κάνω.

Θα το κάνω μόνο για σένα.

Ως φόρο τιμής της ευτυχίας που έζησες..

- Εσύ δεν ήσουν αυτή που πίστευες πως η ευτυχία είναι στιγμές και πως δεν μπορούμε να ζούμε με «φόρους τιμής» ;

- Εγώ είμαι ακόμα.

Και τα ίδια πιστεύω ακόμη.

Μα εσύ είσαι διαφορετικό.

Θα έχει όσα θες.

Μα όχι εσένα.

Είναι ένα είδος συμφωνίας αυτό.

Δέχεσαι;

- Φυσικά.

- Εντάξει.

- Θα μπορώ να έρχομαι να τον βλέπω;

- Όχι.

- …..Ποτέ;

- Ποτέ ξανά.

- Εντάξει.

- Δέχεσαι;

- Φυσικά.

- Φεύγω.

- Θα μου τον προσέχεις;

- Φεύγω.

- Να μου τον προσέχεις.

- Ποτέ ξανά.

- Δέχομαι.