σ'αρέσει έτσι που αφήνομαι;

δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο.
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι.
Και σε φαντάζομαι να φεύγεις.
[Ε ναι ντάξει, προφανώς + είναι πιο πολλές οι φορές που φεύγεις.]

Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα.
Και κάθε πρωί ρωτάω το τίποτά σου, αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα.
Και κάθε φορά παίρνω την ίδια απάντηση: "Δεν μπορώ να μιλήσω ανοιχτά τώρα."
Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα.
Και ξέρεις κάτι;
Μ'αρέσει που δεν μου μιλάς.
Αν μου μιλούσες δεν θα είχα λόγο να βλέπω κάθε βράδυ την ίδια εικόνα.
Και ξέρεις κάτι;
Κάθε πρωί που ρωτάω το τίποτά σου αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα, εύχομαι να μου πείς πως κοιμόσουν τόσο βαθιά που δεν κατάλαβες πως ήμουν δίπλα σου.

..δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο.
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι.
Και σε βλέπω να φεύγεις.
[Ε ναι ντάξει, προφανώς + όσα φοβάμαι γίνονται πραγματικότητα.]