°

Μπαίνοντας στο δωμάτιο συνειδητοποίησα πως οι τοίχοι ήταν υγροί.

Είχαν ποτιστεί με όσα είχαν κλείσει μέσα τους τόσα χρόνια.

Τα λόγια σου, τις φωνές μου, το τραγούδι των cure που έπαιζε ως ήχος κλήσης, τα ποιήματα του blake που διάβαζα τα βράδια…

Θέλω να γυρίσω την πλάτη στους τοίχους μα δεν μπορώ.. πάντα θα αντικρίζω κατάματα έναν από αυτούς.

Είναι τραγικό να μην μπορείς να κρυφτείς από τα όσα κρύβεις.

Και μπαίνω μέσα που λες και νιώθω κρύο ιδρώτα να με λούζει.

Οι τοίχοι βγάζουν νύχια και με γδέρνουν την ώρα που κοιμάμαι εκεί που με άγγιξες..

Οι τοίχοι βγάζουν δόντια και με καταβροχθίζουν την ώρα που αρνούμαι να πιστέψω πως όλα όσα έχω ζήσει έχουν συμβεί.

Οι τοίχοι φωνάζουν όλο το βράδυ, σου λέω.

Και μόλις ξυπνήσω οι φωνές τους βρίσκονται ακόμα εκεί, καθισμένες στην πράσινή μου καρέκλα με ένα τσιγάρο στο χέρι [ντάξει, τεκές έχει γίνει εδώ μέσα, δεν το συζητώ.] και με κοιτάζουν με ένα παραπονιάρικο ύφος μικρού παιδιού λες και δεν τους έδωσα την πρέπουσα σημασία.

Έχουν θράσος θαρρώ.

Και ύστερα έχεις + το πάτωμα να παραπονιέται γιατί είναι ξύλινο + έχει φουσκώσει σου λέει επειδή κλαις μέρα νύχτα..

Νιώθω πως ζω σε ενυδρείο.

Ναι, ΑΥΤΟ είναι!

Ζω στο ενυδρείο της ζωής μου. Αυτής που είχα βασικά, γιατί δεν μπορώ να ζήσω στο ενυδρείο του ενυδρείου, καταλαβαίνεις.

Οπότε κανόνισε σιγά σιγά να έρθεις κατά δω να μαζέψεις τα πράγματα σου + να πάρεις μαζί + τα τσιγάρα σου + τους καπνούς σου + τα νερά σου γιατί αργοπεθαίνω εδώ μέσα.

Δεν τα πάω καλά με το νερό, το φοβάμαι + το ξέρεις.

Φέρε και κάνα σεσουάρ να στεγνώσουμε τους τοίχους.