σ'αρέσει έτσι που αφήνομαι;

[....Δεν τα είχα όμως.
Δεν θα τα έχω ποτέ.]

Έχω ένα τραπέζι, μα τίποτα να ακουμπήσω επάνω.

Έχω ένα ραδιόφωνο, μα δεν έχω ρεύμα να το θέσει σε λειτουργία.

Έχω μια καρδιά που ζει συμβατικά και τη βοηθούν μηχανήματα και χάπια για να αντέξει.

Έχω ένα αμάξι γεμάτο βενζίνη, μα δεν έχω συνοδηγό.

Έχω έναν χάρτη, μα δεν έχω κανέναν ποθητό προορισμό.

Κάποτε θα κόψω τα καλώδια των μηχανημάτων και θα τα στείλω όλα στο διάολο.

Έχω ένα κρεβάτι διπλό, μα τα σεντόνια του είναι μονά.

Έχω μία καφετιέρα, μα ο καφές του γεμίζει μοναχά ένα φλιτζάνι τα πρωινά.

Κάποτε θα μάθω να ζω μόνη μου.

Έχω ένα τετράδιο, μα τίποτα να γράψω μέσα.

Έχω δύο ζευγάρια ακουστικά, μα μόνο το ένα λειτουργεί πια.

Κάποτε θα κοιμηθώ και στη μεριά σου στο κρεβάτι..

Κάποτε θα σταματήσω να σου μιλάω όσο δεν είσαι εδώ.

Έχω το πιο όμορφο δαχτυλίδι, μα αφού δεν με αγγίζεις δεν έχω δάχτυλα να το φορέσω.

Έχω το πιο μεγάλο όνειρο στο μυαλό μου, μα δεν έχω το κλειδί να το ξεκλειδώσω.

Κάποτε θα σου πω ότι αρνούμαι να αγγίξω οτιδήποτε δεν έχεις αγγίξει εσύ.

Μη φοβάσαι μωρέ…

Χαμογέλα.