αλλεργίες.

Πάνε μήνες από τότε που για πρώτη φορά ένιωσα τον πυρετό στο σώμα μου. Κάθε μέρα το συναίσθημα αυτό της αργής καταστροφής οξύνεται και μου υπενθυμίζει το πόσο λίγος είμαι απέναντι στον χρόνο που πέρασε, στον χρόνο που βιώνω μα ακόμη περισσότερο στον χρόνο που έπεται. Νιώθω το σώμα μου αδύναμο και δεν είναι ιδέα μου, μα η μάζα μου λιγοστεύει μέρα με τη μέρα. Ζαρώνω σαν χαρτί στη φωτιά και οσμίζομαι την σήψη που με κατακλύζει. Μένω κολλημένος σε αυτό το δωμάτιο, δεν θέλω ποτέ πια να βγω έξω, εκεί που όλα υπενθυμίζουν το πόσο γρήγορα περνούν μέσα απ’τα χέρια μου τα βλέμματα και οι φωνές της. Όταν γυρίσει θα φοράω το πιο όμορφο παλτό μου και θα την περιμένω με δυο λουλούδια στο χέρι. Ένα για κείνη κι ένα για να πετάξει πάνω μου καθώς θα κατηφορίζω κενός κι ευτυχισμένος πια.