χο χο χο και αηδίες.

~ πειραζει που τα δικα μου χριστουγεννα ειναι ασπρομαυρα;
ειναι αυτα που ζω στο δρομο, με το κρυο και τη γκρινια.
δεν εχουν δωρα ακριβα, ουτε πρωτοτυπες ευχες.
εχουν ανθρωπους αληθινους, με προβληματα καθημερινα.
δεν ψωνιζουν ακαταπαυστα για να καλυψουν τα κενα τους και ριχνουν και καμια ματια διπλα τους.
δεν εχουνε τα χριστουγεννα της βανδη! εχουνε το γιαννακη και τη γιοκο, οκ;

τα κουδουνακια μας τελειωσαν.
τα πεταξα απο το μπαλκονι σημερα για να κανουν θορυβο καθως τα χτυπαει ο αερας, μπας και ξυπνησει λιγο ο κοσμος.
ακου!
κανουν ντιρλιν ντιρλιν *.* νιεεε.

εχουμε φωτακια και ζαχαρη αχνη ομως, μιαμμμ.
και κουραμπιεδες που μπορω να τους γραψω, αλλα δεν μπορω να τους πω!

τα χριστουγεννα δεν ειναι καποιες μερες το χρονο.
αμα θες τα κρατας μονιμα.
και οχι με το δεντρο.
ξεκολλα.

Κάποιες φορές κατά καιρούς.

[ ένα post που άργησε πολύ να ανέβει, μα αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή. ]

…συμβαίνουν όλα όσα ήθελες να συμβούν εδώ και μήνες.

Κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι με το άτομο που πίστευες πως δεν υπάρχει κανένα ψήγμα επικοινωνίας πλέον.

Ακούς μουσικές που ποτέ πριν δεν είχες ακούσει και ξέρεις πως μόλις επιστρέψεις στο σπίτι σου θα συνεχίσεις να τις ακούς για να κρατήσεις τη στιγμή αναλλοίωτη.

Κάποιες φορές κατά καιρούς νιώθεις λίγο πιο ζωντανός από άλλες φορές κι ας είσαι ένα χάλι και μισό που στέκεται με βιταμίνες και πονστάν.

Βλέπεις ταινίες σοβαρές που ξεφτιλίζεις και γελάς σαν ηλίθιος και προσπαθείς να μοιραστείς την ίδια κουβέρτα.

Σκέφτεσαι μια αγκαλιά που επιδιώκεις μόνο μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Κάποιες φορές κατά καιρούς σκέφτεσαι λογικά και συνειδητοποιείς πως όλα όσα είπατε ήταν απλά βαρύγδουπες δηλώσεις της στιγμής.

Θα μπει στο χώρο και δε θα νιώσεις τίποτα εκτός από οίκτο.

Θα πεις τις μεγαλύτερες αλήθειες σε δυο σειρές ενός μηνύματος.

Θα σιχαθείς τον εαυτό σου που σε άγγιζε.

Κάποιες φορές κατά καιρούς δε σε νοιάζει.

Κάποιες φορές κατά καιρούς δεν θα το θες άλλο.

Κάποιες φορές κατά καιρούς | η συντροφικότητα είναι αυταπάτη.

αλλεργίες.

Πάνε μήνες από τότε που για πρώτη φορά ένιωσα τον πυρετό στο σώμα μου. Κάθε μέρα το συναίσθημα αυτό της αργής καταστροφής οξύνεται και μου υπενθυμίζει το πόσο λίγος είμαι απέναντι στον χρόνο που πέρασε, στον χρόνο που βιώνω μα ακόμη περισσότερο στον χρόνο που έπεται. Νιώθω το σώμα μου αδύναμο και δεν είναι ιδέα μου, μα η μάζα μου λιγοστεύει μέρα με τη μέρα. Ζαρώνω σαν χαρτί στη φωτιά και οσμίζομαι την σήψη που με κατακλύζει. Μένω κολλημένος σε αυτό το δωμάτιο, δεν θέλω ποτέ πια να βγω έξω, εκεί που όλα υπενθυμίζουν το πόσο γρήγορα περνούν μέσα απ’τα χέρια μου τα βλέμματα και οι φωνές της. Όταν γυρίσει θα φοράω το πιο όμορφο παλτό μου και θα την περιμένω με δυο λουλούδια στο χέρι. Ένα για κείνη κι ένα για να πετάξει πάνω μου καθώς θα κατηφορίζω κενός κι ευτυχισμένος πια.

....________ _ _ _ _ ____

μορφινη.μορφινη.μορφινη.
βαρβιτουρικα.μορφινη.
αλκοολ.
το stedon ειναι η διαζεπαμη, ε;
βαλε κι αυτο λοιπον.
η αγαπημενη μου ειναι η μορφινη ομως.τσακ μπαμ πραγματα.
αναισθητικα.παραλυση του κνσ ε;εμπλοκη του κσν βασικα.
ξυπνα τωρα ομως.

να.να.να..

Να ταξιδέψουμε μαζί ως τη χώρα όπου κανείς δε μιλά και να μιλήσουμε για όλα.

Να κοιτάξουμε τον ουρανό και να μετρήσουμε τα άστρα ανάποδα.

Να με κοιτάς τα βράδια που θα κοιμάμαι και να με σκεπάζεις γιατί κρυώνω.

Να διαβάζουμε τα ίδια βιβλία και να καταλαβαίνουμε διαφορετικά πράγματα.

Να μη μου μιλάς.

Να μη σε θέλω.

Να είμαστε μαζί, μα σε διαφορετικά σπίτια.

Να τραγουδάμε απαίσια και να γελάμε.

Να με θες, μα να μη σου μιλάω.

Να είσαι εδώ, μα όχι ΕΔΩ.

Μη με αγγίζεις άλλο.

Να γυρνάς μόνο αν είναι να μην ξαναφύγεις.

Να’ξερα μια φορά τι θέλω…

Στιγμές σαν κι αυτή νιώθω τόσο κενή.. Δεν με πειράζει. Έχω μάθει να ζω με αυτή την αίσθηση και δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μαζί της. Στο χώρο δεν θα μπορούσε να ακούγεται τίποτα λιγότερο από Clint Mansell και ξαπλωμένη στο πάτωμα διαβάζω ονόματα.. Lovecraft, Nietzsche, Kafka, Chekhov, Goethe.. Τι να σου κάνουν όλοι αυτοί πια. Πώς να σου βάλουν στο μυαλό και στην καρδιά όσα νιώσανε και όσα γράψανε; Μπορείς να τα διαβάσεις, μα όχι να τα κατανοήσεις πλήρως. Μπορείς να μιλήσεις γι’αυτά με το δικό σου τρόπο, μα όχι να τα ορίσεις μέσω του δικού τους. Μάλλον υπάρχω από συνήθεια. Σταμάτησα να σου μιλάω. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ. Δεν θέλω και δεν μπορώ. Δεν μπορώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό πια να μιλήσω, κι αν το κάνω θα μιλήσω με τα λόγια του Lovecraft και του Kafka. Βουλιάζω σ’αυτά που δεν θα ζήσω ποτέ με τον τρόπο τους και ζηλεύω. Ζηλεύω όλους αυτούς “τους μανιακούς του λόγου” που γράψανε για πράγματα αληθινά. Αγάπη, πάθος, έρωτα.. Δεν τα γνώρισα ποτέ αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω καν αν θα έχω την παραμικρή ευκαιρία να τα γνωρίσω ή αν ακόμη μου δόθηκε η ευκαιρία να τα γνωρίσω κι εγώ την αψήφησα. Δεν έχω το ψυχικό σθένος να αγγίξω την απάντηση στα ερωτήματά μου. Δεν ακούω τους ανθρώπους όταν μιλάνε. Βλέπω τα χείλη τους να διαγράφουν κινήσεις, αλλά ο ήχος είναι βουβός – πράγμα το οποίο πολλές φορές με κάνει να χαίρομαι ιδιαιτέρως. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να νιώσω ένα άγγιγμα στην πλάτη μου, δυο δάχτυλα να παίζουν satie πάνω μου, ναι. Να ακούω όσα δεν είπα, να πω όσα δεν σκέφτηκα και να σκεφτώ όσα δεν μπορώ να συλλάβω. Δεν αντέχω, αλήθεια. Ό,τι και να κάνω εξαφανίζεται.. ή εγώ δεν το βλέπω μετά από κάποια χρονική στιγμή.. κι η εξαφάνιση αυτή αφήνει σημάδια πάνω μου. Όλο μου το σώμα υποφέρει καθημερινά στη μνήμη όσων δεν κατάφερα. Γκρινιάζω, ναι, το ξέρω.. Πάω να γεμίσω τη μπανιέρα παγωμένο νερό, να κλείσω τα μάτια μου και να βυθιστώ μέσα της.. Ίσως, αν καταφέρω να βγω από κει μέσα, να υπάρξω κάπου αλλού, κάπου μακριά. Κάπου διαφορετικά που θα ακούω τη μουσική μου μόνο εγώ και θα είμαι πιο ελαφριά κατά 17 γραμμάρια αίμα.

- Έλα κι εσύ έξω, βρέχει!
- Θα κρυώσεις.. μπες μέσα..
- Δεν θέλω. Βρέχει. Έλα κι εσύ να διαβάσουμε παρέα.
- Θα παγώσεις σου λέω, φόρα μια ζακέτα.
- Δεν θέλω ζακέτα, θέλω να βραχώ καθώς διαβάζω. Θα έρθεις;
- Θα κάτσω να σε κοιτάζω μέσα απ’το παράθυρο. Θα σε προσέχω μην πάθεις κάτι.
- Δεν θέλω παράθυρα ανάμεσά μας. Θέλω σταγόνες βροχής και γράμματα! Μουσική και χαμόγελα. Δε θέλω εσένα. Θέλω να φύγεις. Βαρέθηκα. Κουράστηκα. Πάρε τα βιβλία σου και φύγε.
- Μα… θέλω να μείνω.
- Έλα να βραχείς!
- ….Φεύγω.