3414

παλιότερα, ναι. κρατούσα περισσότερες φωτογραφίες. από τα πάντα.
ανθρώπους, τοποθεσίες, την αγαπημένη μου γωνιά δίπλα στο παράθυρο, κάποιον που διαβάζει στο λεωφορείο. λεπτομέρειες, σαν τη ζώνη του παλτού που πάντα γυρνάει ανάποδα ή το κέλυφος που σχηματίζει πάνω στο δέρμα το αλάτι το καλοκαίρι στη θάλασσα. πρόσωπα. πρόσωπα ανθρώπων που αγαπώ. ή ανθρώπων που θα μπορούσα να αγαπήσω /Αν οι συνθήκες. Αν με άφηναν.

μια φωτογραφία ως παρουσία της απουσίας, ανατροφοδότηση της μνήμης, επέκταση ζωής/ καρδιακού χτύπου/ αναπνοής. κροταφικά σημεία που αγγίζονται εσωτερικά. ερεθίζονται, αποθηκεύουν, ανακαλούν  --- δε τα ξεγελάς όσο εύκολα νομίζεις.

εγωιστικό και λυπηρό συνάμα το πόση σημασία έχει μια τυπωμένη εικόνα μιας παρελθοντικής στιγμής.

"εδώ είμαστε στις διακοπές, στο αμάξι"
"σ'αυτήν εδώ, κοίτα πόσο όμορφοι είμαστε!"
"εκεί ήμασταν ευτυχισμένοι"

αναπνοές. τα πιο σημαντικά πράγματα δεν μπορούν να τυπωθούν σ'αυτές τις φωτογραφίες που όλοι μας δείχνουμε τόσο πλήρεις.
η ανάσα σου, ο τρόπος που περπατάς, η μυρωδιά σου

το πως αγγίζεις το φλιτζάνι του απογευματινού καφέ, σα να'ναι πράξη σαρκική πιά
το πόσο δυνατά χτύπαγε η καρδιά σου

μα με δυο φωτογραφίες επεκτείνεται τόσο ο χρόνος
μπορώ να σε θυμάμαι πάντα, για πάντα, όπως θα ήθελα να'σαι ακόμα και σήμερα
και να σε διατάζω να μείνεις έτσι για όσο θέλω, σε ένα χρονικό πλαίσιο που σαν λάστιχο τραβηγμένο για χρόνια έχει πια ζαρώσει και ανοίξει τόσα αυλάκια πάνω του που μέσα τους χωράει όλου του κόσμου ο θόρυβος που τόσο πια δε μας χρειάστηκε. και είναι τόσο κουρασμένο. τόσο που αν σταματήσεις να το τραβάς, θα σπάσει γιατί δε θα πιστέψει πως το άφησες να ησυχάσει για μια στιγμή μακριά σου. 

μα ξεχνιούνται.
και αυτά και τα πρόσωπα.
και ξεθωριάζουν. αργά, ήρεμα, βαριά.
αν είσαι τυχερός, βλέπεις λευκά/μαύρα οβάλ αντί για πρόσωπα.
αν όχι, βλέπεις φιγούρες θολές, ενοχλητικές μιας και δε σου θυμίζουν τίποτα συγκεκριμένο πια μα σου θυμίζουν και τα πάντα μαζί - μα λίγο πιο αφαιρετικά.

και προσπαθείς να το κρατήσεις.
σαν τον αέρα που σε αγγίζει απαλά και παγωμένα, έτσι κι αυτή η μνήμη υπάρχει μέσα σου- τόσο ευχάριστα στην αρχή. κ όσο πιο βαθιά τη θάβεις για να την κρατήσεις ανενόχλητη απ'το θόρυβο, να την προστατεύσεις και να μην την ξεχάσεις τόσο πήζει και βαραίνει και βουλιάζει μέσα σου μέχρι να παγώσουν το ίδιο και τα τοιχώματα γύρω της και να γίνουν όλα ένα τετράγωνο κουτί τόσο συμπαγές, βαρύ και θολό ταυτόχρονα.

ο χρόνος χάνει το νόημά του - το ίδιο νόημα που προσπαθείς με τόσο αγώνα να διατηρήσεις.
οι δυο μέρες φαίνονται μια βδομάδα.
η βδομάδα, δεκαπέντε μέρες.

οι κινήσεις γίνονται πια μηχανικές
απομακρύνεσαι

πως μετράς τη ζωή σου; 

σε τι μονάδα;

οι σκέψεις αυτές έγιναν εδώ 37.958355, 23.719115 / και λίγο πιο μακριά, τις μέρες μετά.

είναι πάντα αυτό που φοβάσαι. άρα, είναι πάντα αυτό που νομίζεις.