51.508622, -0.096421

Λένε πως ο χρόνος που χρειάζεται κανείς για να διαλύσει ή να βάλει σε τάξη τα πάντα είναι δύο μήνες.
Πάντα πίστευα πως είναι πολύ, πολύ λιγότερο. Δευτερόλεπτα χρειάζονται μόνο για να σπάσεις σε χίλια κομμάτια το παζλ που έχεις στο κεφάλι σου και δευτερόλεπτα μόνο χρειάζονται για να το φτιάξεις απ’ την αρχή. 
Το κάτι-δευτερόλεπτα-λιγότερο-από-δύο-μήνες που μένει είναι η αδράνεια. Είναι, φαντάσου, σχεδόν νεκρός χρόνος, μιας και δεν κάνεις τίποτα μέσα σε αυτόν. (η αυτοτιμωρία δεν θεωρείται δράση) Αυτό που εσείς ονομάζετε “μεταβατικό στάδιο” είναι η αδράνειά μου.

[ Ξεκινά να βρέχει. Δεν βιάζονται. Συνεχίζουν να περπατούν με τον ίδιο αργό ρυθμό. ]

«Προτιμώ αυτά τα δευτερόλεπτα που το μυαλό λειτουργεί τόσο γρήγορα, τόσο σπασμωδικά/ που το σώμα πια δεν ελέγχεται και γίνεται ξέχωρη οντότητα/ που δρα μόνη της, βίαια, χωρίς καμία μεθοδικότητα. Τα δευτερόλεπτα αυτά, το σώμα μουδιάζει/ η ελευθερία είναι συνώνυμη/ το σώμα όταν είναι ελεύθερο, μουδιάζει.», είπε.

[ Παύση. Σταματά. Δεν κινείται. ]

«Προτιμώ τη φλόγα απ’ τη διάρκεια», συμπλήρωσε..

[ Παύση. ]

Βρισκόταν σε αυτό το κάτι-δευτερόλεπτα-λιγότερο-από-δύο-μήνες και η χημεία ήταν αυτή που θα έπρεπε να είναι.
Συνθήκες – δεν θα γίνει λόγος.
Πόσο θα ήθελε να-

Λένε πως οι άνθρωποι μπερδεύουν τα τωρινά “θέλω” τους με τα χρονικά αποτελέσματα παλαιότερων “πρέπει”.
Πάντα ήξερα πως η δύναμη ενός “πρέπει” είναι ψεύτικη, μα φαινομενικά ηθική.
Μεγάλες έννοιες για τόσο πυκνό χρόνο.

[ Κοιτάζει. Στα μάτια. ]

«Όχι;», ρώτησε.

Να γίνεσαι μέρος. Να μπορείς να.
Να προσπαθείς.
Nα θέλεις να.

«Αν αποφασίσεις πως το θέλεις περισσότερο απ’ όσο το φοβάσαι. Αν. Αν αυτό συμβεί. Αν αυτό συμβεί, τότε, ναι.»

// όλα θα είναι καλά. όχι γιατί πρέπει. αλλά γιατί θα είναι. το ξέρω.