28.12.11

3.5/12

Καφές πρωινός –
Ξεχώρισα αυτό:
“λένε πως η ανθρώπινη καρδιά χτυπά 70 με 75 φορές το λεπτό
υπό φυσιολογικές συνθήκες...

εγώ ξέρω πως η μουσική
που ακούω στο στήθος σου
αλλάζει συνεχώς μελωδίες.”

~ του αγαπητού φαλλοι σε απογνωση



27.12.11

Rgrav=2GM/c2

" Ο μόνος λόγος που παρατηρούμε τη διαφορά ανάμεσα στο νου, την ύλη και το τίποτε, είναι επειδή το καθένα αποτελεί διαφορετική μορφή δόνησης. Αυτές οι μορφές προέρχονται από την ίδια βία που σχηματίζει τον κόσμο. Καθένα τους είναι τυχαίο κλάσμα που απόκτησε σαν ύπαρξη την ίδια έκρηξη που έδωσε σχήμα σε αυτό το φυσικό σύμπαν. Κάτι, οτιδήποτε, είναι ένας συνδιασμός τοποθεσίας και κατεύθυνσης.
Αυτό που δίνει κάποιο σχήμα, κάποια διάσταση, είναι η βία.
Το όνειρο δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια του νού να μετρήσει την παθητική ανταπόκριση σκέψεων, συναισθημάτων και αναμνήσεων που τροφοδοτούνται από τον υποθάλαμο του εγκεφάλου.
Όταν ονειρεύομαι, ονειρεύομαι σε μαύρο και μαύρο.
Το άμορφο δεν είναι ένα στοιχείο του συνειδητού ούτε του ασυνείδητου, αλλά μια άποψη της κενότητας μεταξύ ασυνείδητου και συνειδητού. "

~ " φαίνεται να ταιριάζει. "
πόσες ώρες μετά; να προσπαθείς, να μιλάς ( θεωρείται; )
να προσπαθείς, ναι. να θες να σε κρατήσει.
να θες.
χαρμόσυνος ενθουσιασμός, λέει.
ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑΣ.
Και πόσο πραγματικό είναι αυτό δηλαδή;
Όσες απαντήσεις και να δώσω/δώσεις, καμιά τους δεν θα είναι σωστή - ούτε λειτουργική.
Μη ρωτήσεις γιατί. Αυτά που ξέρεις, δεν θα τα ρωτάς.

29.6.11

xiii

"γι'αυτο λοιπον εισαι πιο ενδιαφερουσα και απο τη μετα θανατον ζωη αυτη τη στιγμη"



και μετά έγινες η μετά θάνατον ζωή.


- έχω σταματήσει ν'ανεβάζω κείμενα εδώ γιατί τελευταία όσα γράφω καταλήγουν πορνογραφικά. μ'αρέσει η πορνογραφία, σε ποιον δεν αρέσει; (εσύ που μόλις απάντησες "σε μένα" είπες ψέμματα)
- το δουλεύω. θα επανέλθω. κι αν δεν ξεφύγω από την πορνογραφία, θ'ανεβάζω και γυμνές φωτογραφίες μαζί με τα κείμενά μου.

26.5.11

θα μπορούσε, αλλά δεν.

Σκέφτομαι πόσο γοητευτικό θα ήταν, η απουσία να μη συνοδευόταν από αίσθημα ενοχής και να κατάφερνα μια φορά να μην πετάω τις εγωιστικές μου δεκάρες στο πηγάδι μας.

Σκέφτομαι πως τελικά, οι μέρες είχανε χρώματα, μα ήταν κιτρινωπά και πορτοκαλιά και όλα αυτά που σιχαίνομαι. Μονάχη τα είχα βάψει αποχρώσεις που λατρεύω για να’ χω κάτι να κοιτάζω όταν ήθελα να με παινέψω.

Σκέφτομαι πως όσα είχες, τελικά τα κράτησες για σένα και το μόνο που έδινες ήταν κάτι μόρια ενδιαφέροντος και δύο ψευδαισθήσεις.

Σκέφτομαι τι άσχημα που θα ήταν αν οι άνθρωποι δεν έκρυβαν μίσος μέσα τους.. Πόσο ανιαρό θα ήταν αυτό για σένα…

Σκέφτομαι επίσης, ότι είσαι ένα εγωιστικό καθίκι που θα μπορούσα να κλωτσάω για ώρες ατέλειωτες χωρίς καθόλου ντροπή, μα με δέος και λατρεία προς την πράξη μου.

Να ήταν λέει, έτσι όλοι οι χωρισμοί :


- It's a Hollywood summer
~ You never believe the shitty thoughts I think


- Meet our friends out for dinner
~ When I said what I said I didn't mean anything

- We belong in a movie
~ Try to hold it together 'til our friends are gone

- We should swim in a fountain
~ Do not want to disappoint anyone


- I'm a confident liar ~ Had my head in the oven so you'd know where I'll be
- I'll try to be more romantic
~ I want to believe in everything you believe
- I was less than amazing
~ Do not know what all the troubles are for
- Fall asleep in your branches
~ You're the only thing I ever want anymore



[ σκέφτομαι πως δεν εκπλήσσομαι καθόλου πλέον. ]

18.4.11

45 - xxx

Γεμίζει λίγο λίγο το τετράδιο.
Τρία χρόνια το έχω - καιρός ήταν.
Ωστόσο, τίποτα δεν μοιάζει ουσιώδες όταν δεν έχει ξαναφορεθεί.
Πίσω απ' την πόρτα κρέμεται κι όποτε το βλέπω γυρνάω το βλέμμα αλλού γιατί είναι και πάλι το μόνο που μ'έχει γλυτώσει απ'το να συνηθίσω τ' όνομά μου. Το πραγματικό, όχι αυτό που ξέρουν όλοι.
Αυτό που έγραψες μία φορά κι από τότε χάθηκες ξανά όπως καλά ξέρεις να κάνεις.
Και μυρίζει ακόμα λεβάντα; Κάτι τέτοιο. Περίεργο άρωμα. Δε φεύγει ποτέ. Ποτέ όμως.

~ και πάλι το ίδιο μοτίβο.
λέξεις σε επανάληψη.
νόημα κανένα.
μέχρι κι εγώ βαρέθηκα τις αηδίες που γράφω δηλαδή...
μουτζώνω τον εαυτό μου εκατοντάδες φορές την ημέρα, μη νομίζεις.
και απάντηση καμία.
γιατί τελικά είναι πολλά βάρη για μια πλάτη όλα αυτά.
γιατί ν'αντέξεις;
γιατί να μπορέσεις;
πιο εύκολο είναι να κοιμηθείς.


κι αν δεν κοιμάσαι, έλα.



[θα μπορούσα να γράφω για χρόνια μόνο και μόνο για να περιγράψω μια λέξη που ποτέ δεν είπα.]

1.4.11

0.01

Once upon a time there was Mark and his girl.

He was born blind.

She used to construct his reality through sounds.

Every Thursday they would ride the train to the centre of Dunfermline just to listen the rain pouring.

On the way back, she would hold him in her arms and make fun of his nervous heartbeat.

He never liked the word “heartbeat”.

He preferred saying “heart – tick” [because] he reminded him the only childhood memory he had; a small alarm clock.

When he was lying down, she would open the window to let the traffic in and murmur him stories about the people and their rush.

He would always describe the traffic noises as “a violent heartless drill“.

Even when he was taking a shower, he would describe the water as a rapid hiccup.

One day, she heard his footsteps on the floor, but they were different than other times.

That time, they were bored, almost yawning one could say. He entered the room, sat next to her, held her hand and told her to close her eyes and shush her mind.

He pulled a gun out of his jacket pocket and shot himself in a clumsy way.

She started screaming and fell on him crying desperately.

He then said “I’ve seen everything. I’ve even seen you. My girl. My lil’ hiccup. High heels and hoodies.”

And then...the alarm sounded.

( And for your own information, that girl never really had a name. However, he used to call her junior. )



[ αηδίες, ξέρω. πειραματισμοί. κάποια στιγμή θα λυθεί. ]

Η φράση της ημέρας

~ την οποία έκλεψα με χαρά από τον αγαπημένο Χρήστο Ζάχο.

" Η παράνοια και η διάνοια τρέφονται από το ίδιο πιάτο: έναν ευφυή νου που δεν ανέχεται κατεστημένο και δεδομένα γι’ αυτό και τα ανατρέπει. "

Ναι.
Αυτό.
Σήμερα περνάω μέρα κενή και κλέβω φράσεις, ναι.

29.3.11

παρά δέκα (ίσως)

κατέληξα.
έφτιαξα.
δεν θέλω τίποτα.
ποτέ ξανά.
είμαι καλά.
και κρυώνω, μα δεν θέλω τίποτα να με ζεστάνει.
ΑΛΗΘΕΙΑ.
έμαθα.
κατέληξα.
* ο καιρός περνάει και δεν κάνει καμία διαφορά.
δεν έχει σημασία.
ποτέ δεν είχε τελικά, μα ήμουν μικρή
για να καταλάβω ότι το νόημα
βρίσκεται στο λευκό.
λέξεις δίχως νόημα ρε.
ε, ναι. είχες δίκιο.
* να πέσω χαμηλά, εκεί που πατάς -

γιατί έκοψες το κάπνισμα;
για να το ξαναρχίσω.

~
ποτέ ξανά.

28.3.11

0.14

love, is watcing someone die ]




και περπατάς λέει ξυπόλυτος .

και τρέχεις να κρυφτείς απ'όλα αυτά που φώναζες όταν στεκόσουν στη γραμμή που χωρίζει τα ημισφαίρια σε κατηγορίες και γραμμές λεπτές, τόσο λεπτές που σε μαύρο φόντο με δυσκολία φαίνονται - και πάλι μια φορά.
τη μόνη φράουλα που γεύτηκες κ ύστερα τόλμησες να συγκρίνεις.
το πρήξιμο στα χέρια σου (;) απ' όσα πάνω μόνιμα πέταξες - κι εγώ πρώτη αναίρεσα καθώς η δική μου γραμμή είχε κοπεί στα δύο.
χρόνια μετά σου λέει, ενώθηκε.
χρόνια μετά σου λέει, ένιωσε.
σχήματα που λες έμπαιναν το ένα μέσα στο άλλο για να κρατούν μια ζεστασιά και τώρα δέρνονται για το ποιος θα πιάσει την καλύτερη θέση.
τόσες σημειώσεις.
και τόσο νερό για το τίποτα.
δυτικά του χώρου,θυμάμαι.
240 ώρες και μισή - μύριζε σοκολάτα.
και το πρωί ξανά.παπούτσια βρεγμένα.και τα βγάζεις.και περπατάς λέει ξυπόλυτος.

~ Ανάμεσα στο τι ήθελα και το τι έγινε, ανάμεσα σε εμένα και εσένα, στο κενό της απουσίας σου, ακροβατεί στο όνειρο της μνήμης, η κρυφή μας αντάμωση σ' ένα μέλλον αλλιώτικο.

14.3.11

2/3/2011 - 3/3/2011


"ειναι η τελεια εκδοχη του αρονοφσκι. γι'αυτο ειναι μια ταινια απο μονη της."





αρχίζω και συνηθίζω κι εγώ το άτονο σύστημα.
δεν ξέρω πως το λένε.
δε με νοιάζει ούτε εμένα τελικά.
η ύπαρξή του όμως, είναι καλή.
όμορφη.
ελκυστική.
και λίγο γαμημένα διαστροφική όταν η ώρα πάει 6.00 το πρωί.
κι όταν αυτός ο κρυφός εαυτός πάει να φτιάξει καφέ, πίστεψέ με, δεν σκέφτεται αγνά.
σκέφτεται μυρωδιές και όνειρα κι αγκαλιές με καθίσματα στη μέση.
κι ανοδικές στροφές και ένα μπλε φούτερ που ποτέ δεν μάντεψα.






πανω/κατω/πανω/κατω/πανω/πιο πανω/πανω/κατω/κατω/κατω/πανω (στο θεο)/πανω/στοπ.
και παλι απο την αρχη.

2.3.11

d is for many things.


πως θα σου φαινόταν λέει, αν ήσουν ρολόι που δεν χωρούσε πια στο χρόνο και πέταγε τους δείκτες μακριά για να τα βάλει με το 3. πως θα' ταν η ζωή σου λέει, αν στα χέρια είχες φτερά και στο κεφάλι σου μυαλό. και η πρώτη ερώτηση που μου' ρχεται στο νου: Λογοκρισία γιατί;



18.2.11

4 .


Οι αισθήσεις μου αφαιρούνταν κάθε φορά που με άγγιζες.
Το θυμόμουν αργότερα πόσο βίαιος υπήρξες.


( και ναι. έχω φτάσει στο σημείο που δεν μπορώ να γράψω ούτε δύο δικές μου γραμμές. όχι, δεν είμαι περήφανη γι'αυτό. ωστόσο, όσο υπάρχει αλκοόλ και καπνός είμαι καλά. αλήθεια λέω. κι αν ακόμα δεν αποφάσισα, δεν έχει σημασία. έχω μια βδομάδα γεμάτη με βιβλία και κάτι να νομίζω ότι με περιμένει μακριά από δω. )

28.1.11

θα μπορούσα να ορκιστώ ότι κοιμόμουν


one of these days, these days are going to end .






16.1.11

_





καταστάσεις για πέταμα
σκέψεις για πλάκα
συνήθειες
όπως κι όπως
μια παλιά αρχή
ένας συνδυασμός
μια παράταση
λάθος καρπός
μια ευκαιρία
όχι όρια

σε παρακαλώ
ένας λόγος
μισό φλυτζάνι
ένα νέο τέλος
όχι στο σινεμά
6 2/3 χορδές
προκαθορισμένη χρονική συχνότητα
τηλέφωνο κομμένο
ηλίθια αστεία
λάθος στιγμή
πυρετός
ένα γαμήσι στα κρυφά
λάθος άνθρωπος
μία μονάδα
λίγο χρώμα
ένα κομμάτι 
μέρος δεύτερο
φώτα
ξαφνική δίψα
ένα εμπόδιο
δίχως λόγια πια
δεσμά
δεσμά
δεσμά
όχι όρια
σε παρακαλώ
στη μέση
πάντα
όχι στο ίδιο
στη μέση
2/3
μια παράταση
ένα βιβλίο
μια διαδρομή
μία γεύση
το ξύπνημα
το τέλος
δεν θα
είναι
καλό
στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα
στο τέλος δεν θα μείνω εδώ για τίποτα
στο τέλος, δεν θα μείνει το "εδώ" ούτε το "τίποτα"
__ καταστάσεις για πέταμα.

4.1.11

κανένα ίχνος κακίας.αλήθεια.

Αντιδρούσα σε καταστάσεις ψυχολογικές βίαια
ή ασκούσα ψυχολογική βία σε καταστάσεις.
δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποιό από τα δύο με κάνει πιο μαλάκα,
αλλά ποτέ δεν συνειδητοποίησα να μου κάνεις κακό.
βασικά, είναι παράξενο το τι συνειδητοποιούσα τότε με το τι πραγματικά με διαπερνούσε και το αγνοούσα.