και περπατάς λέει ξυπόλυτος .
και τρέχεις να κρυφτείς απ'όλα αυτά που φώναζες όταν στεκόσουν στη γραμμή που χωρίζει τα ημισφαίρια σε κατηγορίες και γραμμές λεπτές, τόσο λεπτές που σε μαύρο φόντο με δυσκολία φαίνονται - και πάλι μια φορά.
τη μόνη φράουλα που γεύτηκες κ ύστερα τόλμησες να συγκρίνεις.
το πρήξιμο στα χέρια σου (;) απ' όσα πάνω μόνιμα πέταξες - κι εγώ πρώτη αναίρεσα καθώς η δική μου γραμμή είχε κοπεί στα δύο.
χρόνια μετά σου λέει, ενώθηκε.
χρόνια μετά σου λέει, ένιωσε.
σχήματα που λες έμπαιναν το ένα μέσα στο άλλο για να κρατούν μια ζεστασιά και τώρα δέρνονται για το ποιος θα πιάσει την καλύτερη θέση.
τόσες σημειώσεις.
και τόσο νερό για το τίποτα.
δυτικά του χώρου,θυμάμαι.
240 ώρες και μισή - μύριζε σοκολάτα.
και το πρωί ξανά.παπούτσια βρεγμένα.και τα βγάζεις.και περπατάς λέει ξυπόλυτος.
~ Ανάμεσα στο τι ήθελα και το τι έγινε, ανάμεσα σε εμένα και εσένα, στο κενό της απουσίας σου, ακροβατεί στο όνειρο της μνήμης, η κρυφή μας αντάμωση σ' ένα μέλλον αλλιώτικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου