Τα λεπτά φαντάζουν αιώνες.
Η μορφή σου αλλάζει, όσο αλλάζει θέσεις και το φεγγάρι μέχρι να πάει για ύπνο.
Πόσο χρόνο χωρά η δευτερολεπτική σου κίνηση;
Πόση σιωπή σ’ένα λεπτό;
Μετράς.
Πάντα μετράς.
Αντίστροφα πολλές φορές.
Χάνεις. Τα μικρά. Τα σημαντικά.
Σιχτιρίζεις το χρόνο. Τα έχασες.
Οι δείκτες μεγαλώνουν – όπως είπες.
Μας πλακώνει η αναμονή.
Οι σκέψεις συμπιέζονται.
Οι λόγοι δεν έχουν λόγο.
Οι σκηνές δεν χωράνε.
ΔΕΝ χωράνε ρε πούστη μου!
Ο χρόνος είναι και πάλι στη γωνία.
Φωνάζει τ’ όνομά σου. Πάντα αυτό φώναζε.
Πολλές φορές, στέκεται απλά και με κοιτάζει.
Μου δίνει στα χέρια το τετράδιο που γράφω τις φράσεις σου.
Αυτές τις πρώτες με τα αιτιακά πλέγματα, με την ανόητη έννοια της συγχώρεσης και με το «έχεις το διαπεραστικό βλέμμα του ιατροδικαστή.χαχα».
Όλα αυτά τα ηλίθια που ποτέ δεν παραδέχτηκες και ποτέ δεν προσπάθησα.
Κι αλλάζεις όνομα για να σε μετράει ο χρόνος δυο φορές, να προλάβεις να τα κάνεις όλα.
Να προλάβεις.
Να τα κάνεις όλα.
Και φοβάσαι.
Γιατί από αυτό το υπέροχο αφηρημένο κάτι, μπορεί να γίνεις ένα συγκεκριμένο τίποτα.
Σε τρομάζει το τίποτα.
Δεν είναι μετρήσιμο το τίποτα.
Πόσα τίποτα χωράνε στο χρόνο μου;
Μην στριμωχτείς, προσπαθώ.
Είναι δύσκολο όμως, ο χρόνος πιέζει, το ξέρεις.
Κι έχεις χρόνο.
Και δεν γράφεις όλα αυτά που θα έπρεπε να γράφεις.
Παρά μόνο μια πρόταση, κι αυτή συναισθηματικά μισή.
Και πρέπει να ξοδέψω τα λεπτά μου με το να παρακαλώ θεούς και δαίμονες (δαίμονες μόνο.θεοί δεν υπάρχουν, face it) για να εκμεταλλευτείς τα πάντα γύρω σου, μέσα σου, πάνω σου.
Ο χρόνος τελειώνει.
Κουράστηκα.
Η κατάσταση είναι άρρωστη και δεν πάει για πολύ αυτό το θέατρο.
Ο χρόνος πιέζει.
Πόσα τίποτα χωράνε στο χρόνο μου;
Γίνε κάτι.
Πάρε ένα ρόλο.
Ο χρόνος πιέζει.
Κι η μορφή σου αλλάζει. Γρήγορα. Πολύ γρήγορα.
Και δεν μοιάζει σ’αυτό που ήξερα κι έβλεπα.
Αυτό που ήξερα κι έβλεπα το κατέστρεψα είπες.
Πως σε λένε επιτέλους και ποιος είσαι;
…
Ο χρόνος πιέζει.
[ & για να ξεκαθαρίσω κι αυτό που ρωτάτε. ΌΧΙ, δεν περιγράφω κάποιο πρόσωπο εδώ μέσα. Το βλογ αυτό δεν είναι μαυσωλείο, συγγνώμη για το ξεβόλεμα. Οι έννοιες είναι αφηρημένες, τα πρόσωπα θολά και οι λέξεις ασήμαντες. Ευχαριστώ. ]
6 σχόλια:
ειμαι ο me and my,βαριεμαι ευκολα,πολυ ευκολα.σιχαινομαι την αναμονη."το ιντερνετ ειναι καλο αλλα δεν κανει για μενα"ειχα πει σε μια φιλη.το μπλογκ αντεξε 20 μερες.το περιμενα.11 γυναικες ειδαν κατι σε αυτα που εγραφα.(η ετσι νομιζω, που ειναι το ιδιο)εκεινη την ελεγαν tzoun.περναω καμια φορα απο την γειτονια για να διαβασω την σκεψη της.μερικες φορες την θαυμαζω(και ξερω πολυ κοσμο που πρεπει να καταλαβει οτι δεν ειναι ντροπη).οταν με λεει κυριο μου θυμιζει οτι μεγαλωσα.στην τηλεοραση εχει μπλε καβουρια κι εγω γραφω σε ενα λευκο τετραγωνο.αυτο που σιχαινομαι δηλαδη.το ειχα πει ομως και ολως τυχαιως στην ιδια φιλη."οτι κι αν κανεις,αν το κανεις χωρις εξαιρεσεις το γαμας."αφηστε το σχολιο σας...αρχιδια,ολοκληρο μπλογκ εγραψα.οπως ειπα με λενε me and my και σημερα εγινες η εξαιρεση στον κανονα μου.
Καλώς τον συμπαθητικό κύριο. Ανώνυμος αυτή τη φορά, ωστόσο μπορείτε να ονομάσετε τα πάντα διαφορετικά. Συγκινήθηκα μ'αυτά που γράψατε, χωρίς λόγο ίσως. Η μέρα ξεκίνησε λίγο καλύτερα αφού τα διάβασα. Εξαίρεση ή όχι, μακάρι να είναι ο κανόνας κάτι που μπορώ να σπάσω σε κομμάτια και να τα κολλήσω πάλι με τρόπο δικό μου. Πράσινο. Μείνετε κοντά, βομβαρδίστε με με τις γνώμες σας. :)
ΔΗΛΑΔΗ ΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΞΑΝΑΚΟΛΛΗΣΕΙΣ?(ξεχασα να σου πω οτι η αοριστια ειναι το δευτερο χειροτερο μου μετα την αναμονη).
me and my
ΔΗΛΑΔΗ ΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΞΑΝΑΚΟΛΛΗΣΕΙΣ?(ξεχασα να σου πω οτι η αοριστια ειναι το δευτερο χειροτερο μου μετα την αναμονη).
me and my
Η αοριστία πολλές φορές χρειάζεται για να προωθηθεί μια συζήτηση ;)
Θα'θελα να είναι καθαρά, κρυστάλλινα και να μυρίζουν βροχή και φωτιά. Γίνεται;
Οι έννοιες είναι αφηρημένες, τα πρόσωπα θολά και οι λέξεις ασήμαντες.
;D;D
to blog s murizei opws murizoun ta spirta p kaigontai
Δημοσίευση σχολίου