ανέβα εσύ τον τοίχο & θα γελάω από κάτω μόνη μου.

...Για ολα τα παραπανω λοιπον ερχεσαι στο απελπιστικο σημειο - για σενα - να υποπεσεις στην αναγκη μου και να μου ζητησεις να κρατησω καλα φυλαγμενους ολους τους απογονους των συνειρμικων σου σκεψεων ετσι ωστε να μην ερ8ουν σε επαφη με το πραγματικο υπαρξιακο τους αιτιακο πλεγμα, απο φοβο δικο σου μηπως υπαρξει ακομη μια επομενη κα8ως και ανεπι8υμητη αναπαραγωγη.

Τελος αντιδρας με τον τροπο που παντα η8ελες να αποφυγεις, συνειδητοποιεις δηλαδη πως εισαι απλα ενα κοινοτoπο, τετρημενο και ρηχο συνειδησιακα ατομο που κα8ημερινα φοραει το ιδιο τυπικοτατο χαμογελο για να ξεγελασει το περιβαλλον του κα8ως και τον ιδιο του τον εαυτο στο οτι μπορει να αντιμετωπισει τις καταστασεις της ζωης του εστω και με το ελαχιστο ψυγμα 8ετικισμου.

Εισαι απολυτα μονος σου και το δηλωνεις πλεον διχως φοβο διοτι ειναι το μοναδικο πραγμα που μπορεις να πιστεψεις με ολη σου την ψυχη.
Αλλωστε.. απο εκει ανεβλυσαν ολα.

* κι αν ακούσω ξανά radiohead να κάτσω να με γαμήσεις.