Πεταμένη jazz.

Στάσου μια στιγμή δίπλα στο παράθυρο. Άσ’τα όλα να φύγουν. Όσο πιο μακριά γίνεται. Στάσου εκεί κι άσε με να σε κοιτάζω. Να απομνημονεύσω κάθε σκιά σου, κάθε γκρι της φωνής σου και κάθε σπασμένη κλείδωση του μυαλού σου. Θα προσπαθήσω να τα φτιάξω όλα απ’ την αρχή, σα να τα είχες φυσήξει εσύ από το πιο αγαπημένο σου λιμάνι – που τα στέλνεις δεν ξέρω, μα θα’ θελα να’ μαι στο κάπου εκεί να τα υποδεχτώ και να τα λούσω με κρασί κόκκινο και φωνές δυνατές, εκνευριστικές και βιασμένες με κάθε έννοια. Στάσου μια στιγμή δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο. Διέταξε τη βροχή να περάσει μέσα, να ξαπλώσει στα πόδια μου και να ξεπλύνει όσους φόβους δεν ένιωσα ποτέ. Και θα ακουστούν μπάσοι πυροβολισμοί με στόχο τις σκέψεις μας και μόλις οι σφαίρες τις διαπεράσουν, κόκκινα πουλιά θα απελευθερωθούν και θα βρουν το δρόμο του γυρισμού – ο άνεμος δεν είναι πια όσο παγωμένος ήταν, καταλάγιασε κάτω απ’ τα εμπόδια που έστησε ο καιρός του αφυδατωμένου γαλάζιου. Πάρε το χρόνο σου, όσο χρόνο χρειάζεσαι, για να κάνεις μια πλήρη περιστροφή γύρω από μένα. Το σύμπαν θα ελαχιστοποιηθεί σε σημείο αηδίας. Τα σημεία σύντμησης θα εξαφανιστούν κι όλα θα’ ναι διάφανα, ίσως και ξεκάθαρα για πρώτη φορά. Μόνο τότε θα μπορέσεις να παραδεχτείς πως η ύπαρξή σου ήταν πλήρης μοναχά τις στιγμές που σου έκλεινα τα μάτια και σου ζητούσα να μαντέψεις ποιος χρώμα είμαι σήμερα. Θα υλοποιήσω όσα δεν μπορείς να κάνεις κι όσα ποτέ μου δεν φαντάστηκα και το 2 θα σταματήσει να υπάρχει. Μπορείς να παίξεις τρίλιζα με τα βλέμματα που ανταλλάζω αν θες, μα να ξέρεις πως η νίκη είναι μακριά σου. Και μετράς την ηλικία σου με χειρονομίες δικές της και χαράζεις γραμμές στο πρόσωπό σου για να δείξεις πως μπορείς να περάσεις στην άλλη πλευρά, εκεί που μπορείς να σβήνεις τα τσιγάρα της πάνω σου και να μη νιώθεις πόνο, μα μόνο δέος στη θέαση μιας καινούριας πληγής που καταμαρτυρά τα χλωμά και τ’ αφημένα εκατοστά νερού που ξεπερνούν το ύψος σου. Χάνεις ξανά τις αισθήσεις σου μέσα στο χάος που αποκαλείς «εαυτό». Δε σε νοιάζει, έχεις μάθει να ζεις λειψός – οι μισές χορδές σου σπάσανε έτσι κι αλλιώς κι ό, τι τραγούδι προσπαθείς να πετάξεις, πάσχει από κάποιου είδους αναπηρία φανερή ή όχι, στο αυτί του κάθε νευρολογικά διαταραγμένου. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση το τσιγάρο αυτό να τελειώσει πριν τελειώσει η ανάσα μου σ’ αυτή την “ιστορία”, γι’ αυτό σου λέω.. στάσου μια στιγμή δίπλα σ’ αυτό το παράθυρο κι άσε με να σε κοιτάξω γιατί πρέπει να έχω κάτι να ξεχάσω μόλις το φως γίνει εκτυφλωτικό και με πονέσει μέχρι και στο τυφλό μου σημείο. Προσπάθησε να μείνεις για λίγο ακίνητος, πρέπει κάπως να σε πετύχω. Κι αν έρθει η συντέλεια απόψε, θέλω να παίζει το dead flag blues στις όσες στροφές θέλεις και να χύσεις λιωμένο κερί πάνω μου για να νιώσω τον καυτηριασμό εντός κι εκτός μου.