παραλύρημα.

Σήμερα ξύπνησα και ήταν όλα θολά. ΌΛΑ. Δεν εννοώ το περιβάλλον μου, έτσι + αλλιώς αυτό πάντα θολό το βλέπω, είναι απλά ένα τύπου περίγραμμα σ’αυτό που ονομάζω «ζωή μου». Η αλήθεια είναι πως πιστεύω ότι αυτό που ζω εδώ + 20 χρόνια, δεν το ζω. Δηλαδή το ζω, αλλά δεν είναι η παροντική μου ζωή. Μάλλον είμαι στην προηγούμενη ζωή μου. Είμαι σε κάποιο άλλο φάσμα γεγονότων και εντυπώσεων που ενώ δεν είναι δικό μου, ταιριάζει τόσο πολύ με τα όσα σκέφτομαι και θέλω να κάνω. Δεν είμαι εγώ όμως. Σίγουρα. Εγώ είμαι πιο αυθόρμητη. Αυτή εδώ που είναι μέσα μου είναι κομπλεξικιά. Μισό λεπτό, να της πω να έρθει να γράψει εκείνη γιατί μάλλον μπορεί να αποδώσει τα πράγματα καλύτερα..

…

Έλεγα λοιπόν ότι όλα είναι σχετικά. Ο χρόνος ιδιαίτερα – που btw κάτι μας έχει πιάσει + όλο μιλάμε γι’αυτόν τώρα τελευταία αντί να τον σκοτώσουμε ως άλλες Ιοκάστες. Παιδί μας είναι, σκάσε. Άμα δεν τρεφόταν με τις κουβέντες μας, δεν θα ήταν τόσο ατέλειωτος + κουραστικός. Οιδιπόδειο καταντήσαμε να έχουμε με όσα δεν μας ορίζουν. Όχι, ο χρόνος μας ορίζει. Ή εμείς τον ορίζουμε; Ή μήπως ορίζουμε εμείς τον εαυτόν μας με αφορμή το χρόνο; Μάλλον πρέπει να πέσω σε ένα κόμμα να ξεμπερδεύουμε. Όχι ε; Ναι, το ξέρω, θα σου λείψω. Εεεε συμβαίνουν αυτά. Μεγάλο παιδί είσαι, αντιμετώπισε το. Τι έλεγα; Ότι όλα ήταν θολά. Δεν ξέρω το λόγο όμως. Ξέρω μόνο ότι περνάνε οι μέρες + μέσα τους δεν βλέπω τίποτα δικό μου. Κάθομαι σε μια γωνία και παρακολουθώ τη ζωή μου να περνά + δεν έχω καν την παραμικρή επιθυμία να αλλάξω κάτι. Προτιμώ να τα αλλάζουν οι άλλοι για μένα. Και ΝΑΙ, λοιπόν. Βαριέμαι να ζω για τη ζωή μου. Ξέρεις τι μου έχει λείψει; Το να ξυπνήσω ένα πρωί και να είμαι χαμένη από χέρι. Να μην έχω τίποτα. ΤΊΠΟΤΑ ρε! Να ακούω στο κεφάλι μου τον διάλογο μου με τον ψυχίατρο

~ ..*ταδε*, θα σου μιλήσω ανοιχτά επειδή σε βλέπω σαν παιδί μου. Είσαι πολύ χάλια. Θες να βοηθήσεις τον εαυτό σου ή όχι?!

~ ΌΧΙ. Να καπνίσω θέλω. Άσε με.

Να είμαι ένα βήμα πριν την αυτοκτονία και να κοιτάζω το κενό με ειρωνικό χαμόγελο. Να τραγουδάω Διάφανα Κρίνα – έτσι για την τραγικότητα της σκηνής - ενώ φαντάζομαι το θάνατό μου + η μάνα μου έξω απ’το δωμάτιο μου να φωνάζει «Έχεις γενέθλια! Έλα να το γιορτάσεις!» Μπορώ να πεθάνω στα γενέθλιά μου; Μπορείς να ΣΚΑΣΕΙΣ και να μην γιορτάζεις πράγματα ανούσια;; Αυτό μου έχει λείψει. Το να είμαι αυτοκαταστροφική, μηδενήστρια και κυνική. Το να ισοπεδώνω τα πάντα + ύστερα να τα πατάω + όλας για να ευχαριστηθώ περισσότερο! Δεν το κάνω πια. Το θέλω πίσω αυτό, μου λέιπει, το καταλαβαίνει;

Έχω πεθάνει ήδη 20 φορές [το λιγότερο.] ως τώρα. Η 21^η αργεί. Γαμημένε χρόνε, ατέλειωτε!

ΝΑ ΚΑΕΙΣ!!

** εννοείται πως τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε νόημα. Είχε; Δεν ξέρω. Μάλλον όχι. Οψόμεθα.

... χαλάρωσε. δεν έχω τάσεις.

η άλλη μίλαγε.

≈

Σε ξέχασα!

Σε ξεχνάω.

Θα σε ξεχάσω..

°

Μπαίνοντας στο δωμάτιο συνειδητοποίησα πως οι τοίχοι ήταν υγροί.

Είχαν ποτιστεί με όσα είχαν κλείσει μέσα τους τόσα χρόνια.

Τα λόγια σου, τις φωνές μου, το τραγούδι των cure που έπαιζε ως ήχος κλήσης, τα ποιήματα του blake που διάβαζα τα βράδια…

Θέλω να γυρίσω την πλάτη στους τοίχους μα δεν μπορώ.. πάντα θα αντικρίζω κατάματα έναν από αυτούς.

Είναι τραγικό να μην μπορείς να κρυφτείς από τα όσα κρύβεις.

Και μπαίνω μέσα που λες και νιώθω κρύο ιδρώτα να με λούζει.

Οι τοίχοι βγάζουν νύχια και με γδέρνουν την ώρα που κοιμάμαι εκεί που με άγγιξες..

Οι τοίχοι βγάζουν δόντια και με καταβροχθίζουν την ώρα που αρνούμαι να πιστέψω πως όλα όσα έχω ζήσει έχουν συμβεί.

Οι τοίχοι φωνάζουν όλο το βράδυ, σου λέω.

Και μόλις ξυπνήσω οι φωνές τους βρίσκονται ακόμα εκεί, καθισμένες στην πράσινή μου καρέκλα με ένα τσιγάρο στο χέρι [ντάξει, τεκές έχει γίνει εδώ μέσα, δεν το συζητώ.] και με κοιτάζουν με ένα παραπονιάρικο ύφος μικρού παιδιού λες και δεν τους έδωσα την πρέπουσα σημασία.

Έχουν θράσος θαρρώ.

Και ύστερα έχεις + το πάτωμα να παραπονιέται γιατί είναι ξύλινο + έχει φουσκώσει σου λέει επειδή κλαις μέρα νύχτα..

Νιώθω πως ζω σε ενυδρείο.

Ναι, ΑΥΤΟ είναι!

Ζω στο ενυδρείο της ζωής μου. Αυτής που είχα βασικά, γιατί δεν μπορώ να ζήσω στο ενυδρείο του ενυδρείου, καταλαβαίνεις.

Οπότε κανόνισε σιγά σιγά να έρθεις κατά δω να μαζέψεις τα πράγματα σου + να πάρεις μαζί + τα τσιγάρα σου + τους καπνούς σου + τα νερά σου γιατί αργοπεθαίνω εδώ μέσα.

Δεν τα πάω καλά με το νερό, το φοβάμαι + το ξέρεις.

Φέρε και κάνα σεσουάρ να στεγνώσουμε τους τοίχους.

δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο.
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι.
Και σε φαντάζομαι να φεύγεις.
[Ε ναι ντάξει, προφανώς + είναι πιο πολλές οι φορές που φεύγεις.]

Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα.
Και κάθε πρωί ρωτάω το τίποτά σου, αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα.
Και κάθε φορά παίρνω την ίδια απάντηση: "Δεν μπορώ να μιλήσω ανοιχτά τώρα."
Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα.
Και ξέρεις κάτι;
Μ'αρέσει που δεν μου μιλάς.
Αν μου μιλούσες δεν θα είχα λόγο να βλέπω κάθε βράδυ την ίδια εικόνα.
Και ξέρεις κάτι;
Κάθε πρωί που ρωτάω το τίποτά σου αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα, εύχομαι να μου πείς πως κοιμόσουν τόσο βαθιά που δεν κατάλαβες πως ήμουν δίπλα σου.

..δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο.
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι.
Και σε βλέπω να φεύγεις.
[Ε ναι ντάξει, προφανώς + όσα φοβάμαι γίνονται πραγματικότητα.]