Διάλογος.

- Για ποια νύχτα να μιλήσω;

Ήταν λίγες.

Δεν θυμάμαι καν αν ήταν διψήφιος αριθμός…

Ήταν;

Δεν θυμάμαι.

Μερικές φορές προσπαθώ να ανακαλέσω κάτι από τότε, μα δεν μπορώ.

Ο χρόνος του τότε φαντάζει τόσο άχρωμος και επίπεδος.

Μαύρος.

Απουσία χρώματος δεν είναι το μαύρο?

Μαύρο λοιπόν.

Άχρωμο μαύρο, ναι.

Κι Αυτός ήταν πάντα εκεί.

Κάθε βράδυ από αυτά τα μετρημένα στα δάχτυλα βράδια.

Εκείνα μόνο τα βράδια με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου.

- Τι λες?

Εσύ τους είχες εγκαταλείψει.

Οι φόβοι σου τρέφονται από σένα.

Όταν δεν τους δίνεις τροφή πεθαίνουν.

Μη λες χαζομάρες, εσύ τους εγκατέλειψες.

- Έχει σημασία;

Άφησε με να τελειώσω.

- Μα φυσικά και έχει σημασία.

Συνέχισε...

- Εκείνα μόνο τα βράδια λοιπόν με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου.

Μονάχα όταν μου κρατούσε Εκείνος το χέρι.

Μονάχα όταν ένιωθα την ανάσα Του στα χείλη μου ένιωθα ασφάλεια.

Δεν ξέρω αν θα έχω ξανά την ευκαιρία να το ζήσω (μαζί Του) αυτό, μα θα πιέζω τον εαυτό μου να το θυμάται.

Το υπόσχομαι.

- Σοβαρέψου σε παρακαλώ.

- Τι θέλεις πάλι;

- Θέλω να σοβαρευτείς.

Δεν γίνεται να πιέζεις τον εαυτό σου για να ζεις από μια ανάμνηση που λειτουργεί απλά ως φόρος τιμής μερικών στιγμών ευτυχίας.

Πονάς.

Το ξέρεις πως πονάς, μα θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο.

Είναι σωστό να πονάς;

Σκέψου εσένα.

Εσένα σ’αγαπάς;

- Δεν είναι φόρος τιμής.

Και η ευτυχία δεν είναι στιγμές…

…Είναι;

Μη μιλάς σαν Εκείνον σε παρακαλώ…

Εμένα, ναι.

Εμμμ.

Με αγαπάω, ναι.

Αλλά λιγότερο μέρα με τη μέρα.

- Κακώς.

Πολύ κακώς.

Ως πότε θα ζεις έτσι;

- Πως έτσι;

Γιατί σε ενοχλούν όλα;

Άφησε με να το ζήσω σε παρακαλώ…

Άφησε με.

- Μα, δεν το βλέπεις?!

Δεν ζεις εσύ από αυτό.

Αυτό ζει από σένα!

Σοβαρέψου σε παρακαλώ.

Να σε αγαπήσεις ξανά.

Η λογική αυτό λέει.

- Τι σε νοιάζει τι θα κάνω με μένα;

Άφησε με να το ζήσω σε παρακαλώ….

- Με νοιάζει.

Ζω κι εγώ εδώ μέσα, θυμάσαι;

Θυμάσαι κάτι άλλο εκτός από αυτά που σε πονάνε;

Απάντησε μου, μην γυρίζεις αλλού το βλέμμα σου.

- Θυμάμαι.

Θυμάμαι πολλά και μου λείπουν πράγματα.

- Όπως;

- Όπως το χαμόγελό Του.

Πιο πολύ μου λείπει το δικό μου μερικές στιγμές, μα το δικό Του το θέλω περισσότερο.

Το κοιτάζω που και που ξέρεις.

- Ποιο;

- Το χαμόγελό Του.

Δεν με παρακολουθείς.

- Προσπαθώ.

Μα δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με το συναίσθημα..

Συγγνώμη.

- Δεν πειράζει…

Ησύχασε..

Το κοιτάζω λοιπόν.

Ακόμη και σήμερα, μετά από τόσο καιρό.

Έχω μια φωτογραφία με το χαμόγελό Του ξέρεις.

Αλλά δεν έχω το πιο σημαντικό….

- …Το οποίο είναι;

- Μια ταινία με το γέλιο Του…

Δεν θυμάμαι πως είναι.

Δεν γελούσε συχνά.

Δεν γελάει συχνά.

Δεν είναι εδώ συχνά.

- Επιτέλους το κατάλαβες.

- Μη γίνεσαι κακιά.

- Ρεαλίστρια γίνομαι.

- Αυτό.

- Είμαι.

- Εγώ δεν θέλω να είμαι.

Όχι τώρα.

Θέλω να μείνω εδώ ως το τέλος.

Σε αυτή την κατάσταση.

Μπορώ;

- Κι εγώ τι θα κάνω;

- Φύγε.

- Δεν μπορώ.

- Γιατί;

- Γιατί η δουλειά μου είναι να σε τραβήξω πάνω.

- Δεν μπορείς.

- Γιατί;

- Για το πιο λογικό φυσικά!

Αν δεν θέλω εγώ να με βοηθήσω, εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για μένα.

- Το ξέρω.

- Ε, αφησέ με λοιπόν!

- Κι αν το κάνω τι θα κάνεις;

Και τι θα απογίνω εγώ;

Που θα πάω, μου λες;

- Εγώ θα βρω κάτι να κάνω.

Θα μείνω εδώ.

Είναι όμορφα εδώ.

Είναι το χαμόγελό Του εδώ.

Και η ανάσα Του.

Εκείνος δεν είναι, μα έχω τις λεπτομέρειες Του αν και αχνές.

Εμένα δεν με θέλει.

Εσένα όμως σε θέλει.

Εκεί να πας.

Σε Αυτόν.

Εμένα δεν με θέλει.

- Πάντα τον ήθελα....

Αλήθεια, να πάω;

- Πήγαινε.

Κάντο γρήγορα όμως σε παρακαλώ.

Δεν θέλω να σε αντιληφθώ που θα φεύγεις.

Και σε παρακαλώ, μην Του πεις πως με συνάντησες.

- Κι αν ρωτήσει;

- Πες Του πως είμαι εκεί που ήταν.

- Θα καταλάβει;

- Πάντα καταλαβαίνει.

Θα μου τον προσέχεις;

- Μόνος του πρέπει να προσέχει τον εαυτό του.

- Θα μου τον προσέχεις;;;;

- Ξέρεις πως ο καθένας προσέχει μόνος του τον εαυτό του.

Έχεις χάσει κάθε ψήγμα λογικής πλέον.

-Σε παρακαλώ.

Πρόσεχέ τον.

Μην μου πάθει τίποτα.

Σε παρακαλώ.

- Θα το κάνω.

Θα το κάνω μόνο για σένα.

Ως φόρο τιμής της ευτυχίας που έζησες..

- Εσύ δεν ήσουν αυτή που πίστευες πως η ευτυχία είναι στιγμές και πως δεν μπορούμε να ζούμε με «φόρους τιμής» ;

- Εγώ είμαι ακόμα.

Και τα ίδια πιστεύω ακόμη.

Μα εσύ είσαι διαφορετικό.

Θα έχει όσα θες.

Μα όχι εσένα.

Είναι ένα είδος συμφωνίας αυτό.

Δέχεσαι;

- Φυσικά.

- Εντάξει.

- Θα μπορώ να έρχομαι να τον βλέπω;

- Όχι.

- …..Ποτέ;

- Ποτέ ξανά.

- Εντάξει.

- Δέχεσαι;

- Φυσικά.

- Φεύγω.

- Θα μου τον προσέχεις;

- Φεύγω.

- Να μου τον προσέχεις.

- Ποτέ ξανά.

- Δέχομαι.