45 - xxx

Γεμίζει λίγο λίγο το τετράδιο.

Τρία χρόνια το έχω - καιρός ήταν.

Ωστόσο, τίποτα δεν μοιάζει ουσιώδες όταν δεν έχει ξαναφορεθεί.

Πίσω απ' την πόρτα κρέμεται κι όποτε το βλέπω γυρνάω το βλέμμα αλλού γιατί είναι και πάλι το μόνο που μ'έχει γλυτώσει απ'το να συνηθίσω τ' όνομά μου. Το πραγματικό, όχι αυτό που ξέρουν όλοι.

Αυτό που έγραψες μία φορά κι από τότε χάθηκες ξανά όπως καλά ξέρεις να κάνεις.

Και μυρίζει ακόμα λεβάντα; Κάτι τέτοιο. Περίεργο άρωμα. Δε φεύγει ποτέ. Ποτέ όμως.

~ και πάλι το ίδιο μοτίβο.

λέξεις σε επανάληψη.

νόημα κανένα.

μέχρι κι εγώ βαρέθηκα τις αηδίες που γράφω δηλαδή...

μουτζώνω τον εαυτό μου εκατοντάδες φορές την ημέρα, μη νομίζεις.

και απάντηση καμία.

γιατί τελικά είναι πολλά βάρη για μια πλάτη όλα αυτά.

γιατί ν'αντέξεις;

γιατί να μπορέσεις;

πιο εύκολο είναι να κοιμηθείς.

κι αν δεν κοιμάσαι, έλα.

[θα μπορούσα να γράφω για χρόνια μόνο και μόνο για να περιγράψω μια λέξη που ποτέ δεν είπα.]

0.01

Once upon a time there was Mark and his girl.

He was born blind.

She used to construct his reality through sounds.

Every Thursday they would ride the train to the centre of Dunfermline just to listen the rain pouring.

On the way back, she would hold him in her arms and make fun of his nervous heartbeat.

He never liked the word “heartbeat”.

He preferred saying “heart – tick” [because] he reminded him the only childhood memory he had; a small alarm clock.

When he was lying down, she would open the window to let the traffic in and murmur him stories about the people and their rush.

He would always describe the traffic noises as “a violent heartless drill“.

Even when he was taking a shower, he would describe the water as a rapid hiccup.

One day, she heard his footsteps on the floor, but they were different than other times.

That time, they were bored, almost yawning one could say. He entered the room, sat next to her, held her hand and told her to close her eyes and shush her mind.

He pulled a gun out of his jacket pocket and shot himself in a clumsy way.

She started screaming and fell on him crying desperately.

He then said “I’ve seen everything. I’ve even seen you. My girl. My lil’ hiccup. High heels and hoodies.”

And then...the alarm sounded.

( And for your own information, that girl never really had a name. However, he used to call her junior. )

[ αηδίες, ξέρω. πειραματισμοί. κάποια στιγμή θα λυθεί. ]

Η φράση της ημέρας

~ την οποία έκλεψα με χαρά από τον αγαπημένο Χρήστο Ζάχο.

" Η παράνοια και η διάνοια τρέφονται από το ίδιο πιάτο: έναν ευφυή νου που δεν ανέχεται κατεστημένο και δεδομένα γι’ αυτό και τα ανατρέπει. "

Ναι.

Αυτό.

Σήμερα περνάω μέρα κενή και κλέβω φράσεις, ναι.