d x j 2

Στο μυαλό μου είναι όλα έτοιμα.

Σ’ έπλασα άσχημο, κακό, εγωιστή κι όχι δικό μου.

Ίσως και λίγο ψεύτη, έως πολύ τελικά, για να μπορώ να σε στέλνω στο διάολο τις Κυριακές που βρέχει.

Τίποτα.

Όλα τελικά καταλήγουν σ’ ένα μηδενικό σημείο – και πολύ λέω.

Συναισθήματα στιγμιαία και μετά απέχθεια. Κύκλος σωστός. Πάντα κύκλος.

Χρώματα διακεκομμένα, θάρρος λειψό, λόγια πολλά φυσικά, απόσταση τεράστια και πάλι βρέχει.

Όχι, δεν είναι ευχάριστο.

Και σε σκοτώνω λίγο λίγο κάθε μέρα, μέχρι να μην υπάρχει τίποτα δικό σου μέσα μου και γύρω μου.
Τα αρνητικά βοηθούν στο να σε σκοτώνω λίγο πιο βίαια. Μου αρέσει, δεν στο κρύβω.

« Πάντα ζητούσα ν’ ακούσω αυτά που δεν ήθελα, για να μάθω να τα διαχειρίζομαι και κατέληξα να μην μπορώ να ακούσω αλήθειες ή όταν τις άκουγα να ψάχνω πάλι να βρω το λάθος για να διώξω τα πάντα. Άφησέ με ήσυχη και φύγε, μπορείς; »

Μπορείς.

Αλλά δεν θες. Είναι η πρώτη φορά που κοιτάζεις τα ‘θέλω’ σου κατάματα και προσπαθείς να τα αγαπήσεις όσο είναι καιρός, γιατί βλέπεις πως το φιλμάκι σιγά σιγά σαπίζει και δεν θα προλάβεις να εμφανίσεις τίποτα.

Και με παρακαλάς να σου ζητήσω να φύγεις.
Και υπόσχεσαι πως αν το θέλω πραγματικά, θα το κάνεις και θα φύγεις και δεν θα κοιτάξεις πίσω και θα ξεχάσεις τα πάντα σε μια στιγμή.

Ποιος έχει το κουράγιο να το ζητήσει; Ποιος μπορεί να σταματήσει το χρόνο και να σπάσει κάθε κύκλο στα τέσσερα; Εσύ όχι. Ούτε κι εγώ.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πόσο δειλός υπήρξες. Ποτέ, μέχρι σήμερα. Μέχρι πριν λίγες ώρες που αναρωτήθηκα πόσο καιρό σου’ χει πάρει για να ζητήσεις κάτι που θες. Τόσα χρόνια μετά, είμαι ακόμη στο ίδιο σημείο, στην ίδια μειονεκτική θέση που εσύ ο ίδιος μας έβαλες – και με κοιτάς με βλέμμα χαμένο και ψιθυρίζεις «πάρε με από δω» ..κι όντως περιμένεις να απλώσω το χέρι μου και να σε τραβήξω μακριά από τα όσα σε ζητάνε. Δεν θα το κάνω. Έχω τελειώσει μ’ αυτά.

Το ξέρεις πως ο χρόνος παίρνει μαζί του όσα κρύβεις για να σταματήσεις να τα σκέφτεσαι, να τα ξεχάσεις και να μην τα βιώσεις ποτέ. Το ξέρεις. Πάντα ήξερες τα πάντα, μα ποτέ δεν έμαθες τίποτα. Δεν υπάρχει καμία αποκάλυψη, τίποτα πια φωτεινό και το μπλε γίνεται μαύρο όσο πάει. Μπορείς να μείνεις εκεί, να το αγκαλιάσεις, να το βιώσεις. Αυτή τη φορά μόνος σου.

~ Οι πλευρές είναι ίδιες, έτσι;

Μου φαίνονται ίδιες. Ωστόσο, τίποτα δεν αλλάζει. Κάθε μέρα που περνά, διώχνεις την ομίχλη, καλύπτεις το πρόσωπό σου με τα χέρια σου και κλείνεις τα μάτια, από φόβο μήπως δεις κάτι πιο όμορφο απ’ όσο το φαντάστηκες. Τι να το κάνεις αν δεν είναι στα μέτρα σου; Οι άνθρωποι φεύγουν, κανείς δεν θα μείνει δίπλα σου αν δεν θέλει και δεν το αξίζεις. Γέφυρες είναι οι σχέσεις. Κι εγώ έκαψα τόσες πολλές για να είμαι μαζί σου. Τίποτα δεν αλλάζει σου λέω. Όσα διώχνεις, πάλι πίσω γυρνάνε. Όσα είσαι, ποτέ δεν είναι εκεί κι όσα ζητάς είναι στα χέρια σου, μα τα χέρια σου τα έχεις τόσο κοντά στο πρόσωπό σου, που πια δε τα βλέπεις. Επαναλαμβάνω: Το οξυγόνο είναι πολύτιμο αγαθό.