Καλά, προφανώς και δεν ξέρω τι μου γίνεται. Τις μόνες στιγμές που ήξερα τι μου γινόταν και τι πραγματικά ήθελα, τις έχω ξεχάσει και δεν μπορώ για κανένα λόγο να ανακαλέσω. Το μόνο που βλέπω είναι τρένα. Τρένα που φεύγουν. Τρένα που πάνε εκεί που ζω στο μυαλό μου. Τρένα που μέσα δεν έχουν εσένα. Ούτε κι εμένα φυσικά. Τρένα άδεια. Και ξυπνάω. Και τα τρένα έχουν φύγει κι εσύ είσαι μέσα κι εγώ πάλι πίσω μένω.
- τελικά ναι. τα δύο ζολόφτ τη μέρα κάνουν καλό. να'ναι καλά η όλγα, ειλικρινά. -
Ωστόσο και πάλι μόλις κλείσω τα μάτια μου, επικρατεί η ίδια κατάσταση. Δεν θέλω να κοιμάμαι, παρακαλώ.. Δεν μπορώ, φοβάμαι.. Και φοβάμαι να σου μιλήσω. Φοβάμαι να σου πω τα πάντα. Σε φοβάμαι.. Και με σκοτώνει όλο αυτό καθημερινά και με αφήνει στο κενό και μου παίρνει μακριά και τη μουσική που όσο πάει και τη σιχαίνομαι, μα την ακούω μόνο και μόνο επειδή αυτή η νεκρική σιγή είναι πιο εκνευριστική κι από μένα.
Και προσπαθώ να σκεφτώ αν μπορώ να κάνω κάτι μακριά σου, αλλά μετά δεν μπορώ να προσδιορίσω καν ποιό είναι αυτό το "μακριά σου" και αν είσαι "σου" ή "μου". Σου. Ε,ναι.
Η ιστορία έχει το τέλος. Εγώ δεν έχω καν την αρχή πλέον.. Παρόν δεν υπάρχει. Μόνο ένα κουτί πράσινο ντυμένο με νότες ριβερμπιασμένες, βιβλία παράξενα, άμμο, ένα μπλουζάκι arms & sleepers που έχει γίνει δεύτερο δέρμα, αλκοόλ και 2 ηρεμιστικά να βρίσκονται, γιατί έχουμε πέσει και στην ανάγκη τους. κι όχι δεν είναι μίρλα όλο αυτό και χέστηκα και αν θα το διαβάσει και κανείς,απλά θέλω να το βλέπω καθημερινά και να αφομοιώνω εμένα. Περιμένω εσένα πλέον. Με κούρασα. Δεν μπορώ να (σου,μου) κάνω τίποτα άλλο πια. Αποχωρώ. Κι όσα είναι να γίνουν θα γίνουν μέχρι τον Δεκέμβριο. 6 μήνες υπομονή λοιπόν.. Υπομονή ναι. Αποχωρώ όμως γιατί δεν έχω άλλη,ειλικρινά. Αποχωρώ. Γενικά.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου