λεμονόκοσμος.

Η ισορροπία επανήλθε.

Όλα είναι μουσική.

Κι όσα δεν είναι,θα γίνουν!

Να μυρίσω ξανά τον αέρα σε live των the national κι ας είναι και στην άκρη της γης.

Να μυρίσω τον αέρα αυτόν και να μπορώ να πω ότι είμαι η μουσική τους.

Σήμερα, είναι η μόνη μέρα που δεν με ενοχλεί ο ήλιος.

το τέλοσ στο σαλόνι

δεν άντεξε την τόση ευτυχία

κι έφυγε.

αν είναι να αφεθεί κάπου, θα είναι εκεί που βρέχει συνέχεια κι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ελληνικά.

αν είναι να αφεθεί κάπου, θα είναι εκεί που μπορεί να καταλάβει το έδαφος και τα χρώματα.

αν είναι να αφεθεί κάπου, θα είναι εκεί που οι αισθήσεις της μπερδεύονται με μυρωδιές και μελάνι.

*πτώση.

αν είναι να αφεθεί, θα το κάνει μόνη της.

*έδαφος.χτυπά το έδαφος.

δεν ξέρει το πότε, ξέρει ότι θα έρθει η στιγμή. δεν είναι μακριά. αν δεν κάνει αυτό που πρέπει,θα πάει εκεί.για όσο.δεν ξέρει πότε.δεν ξέρει πόσο.

*πτώση.πτώση ξανά.δεν υπάρχει έδαφος.μόνο κενό.ιριδίζει η μορφή της πάνω στα παλάτια των σπονδυλωτών.χάνεται μέσα στο χάος.τα αστέρια δεν υπάρχουν,τα κατέβασε χθες βράδυ.πτώση.εκκρεμότητες.ταξίδια και μορφές.χάθηκαν όλα.είμαι μια τελεία που δεν έχει θέση.κι όταν η τελεία δεν έχει θέση σβήνεται για να συνεχιστεί(ς) κάτι άλλο.επιβίβαση.πτώση.αγαπάω τα τσιγάρα μου γιατί μετά από έναν καπνό, ο λαιμός μου πονάει τόσο που δεν μπορώ να μιλήσω.δεν μπορεί άλλο να κοιμάται μόνη της.δεν κοιμάται πια..δεν μπορεί.λίγη ανιδιοτελή παρέα θέλει.χωρίς να το ζητήσει.γειά.

Boundaries (3:56)

πειραματικοί διάλογοι είμαστε όλοι. εκεί κατέληξα μετά από όλα αυτά. πειράματα λέξεων που κάθονται δίπλα δίπλα και κάνουν αστεία μεταξύ τους σε φάση "χα,μαλάκα αυτή τα πιστεύει όλα!". το πιο οικτρό είναι ότι ποτέ δεν ήμουν σε θέση να πιστέψω λέξεις κι όμως ήμουν ένα από τα πιο πετυχημένα πειράματα,ευχαριστώ.

"καιρός να το κάνεις"

προσπαθώ.μη φύγεις.αλήθεια προσπαθώ.και είμαι μόνη μου σε όλο αυτό από δική μου επιλογή,μα αλήθεια προσπαθώ.και θα πάμε και στην παραλία και τ'αστέρια θα'ναι λαχανί.απλά μίλα μου και δώσε μου μια νότα για να ξεκινήσω από κάπου.

η πτήση 442.

Καλά, προφανώς και δεν ξέρω τι μου γίνεται. Τις μόνες στιγμές που ήξερα τι μου γινόταν και τι πραγματικά ήθελα, τις έχω ξεχάσει και δεν μπορώ για κανένα λόγο να ανακαλέσω. Το μόνο που βλέπω είναι τρένα. Τρένα που φεύγουν. Τρένα που πάνε εκεί που ζω στο μυαλό μου. Τρένα που μέσα δεν έχουν εσένα. Ούτε κι εμένα φυσικά. Τρένα άδεια. Και ξυπνάω. Και τα τρένα έχουν φύγει κι εσύ είσαι μέσα κι εγώ πάλι πίσω μένω.

- τελικά ναι. τα δύο ζολόφτ τη μέρα κάνουν καλό. να'ναι καλά η όλγα, ειλικρινά. -

Ωστόσο και πάλι μόλις κλείσω τα μάτια μου, επικρατεί η ίδια κατάσταση. Δεν θέλω να κοιμάμαι, παρακαλώ.. Δεν μπορώ, φοβάμαι.. Και φοβάμαι να σου μιλήσω. Φοβάμαι να σου πω τα πάντα. Σε φοβάμαι.. Και με σκοτώνει όλο αυτό καθημερινά και με αφήνει στο κενό και μου παίρνει μακριά και τη μουσική που όσο πάει και τη σιχαίνομαι, μα την ακούω μόνο και μόνο επειδή αυτή η νεκρική σιγή είναι πιο εκνευριστική κι από μένα.

Και προσπαθώ να σκεφτώ αν μπορώ να κάνω κάτι μακριά σου, αλλά μετά δεν μπορώ να προσδιορίσω καν ποιό είναι αυτό το "μακριά σου" και αν είσαι "σου" ή "μου". Σου. Ε,ναι.

Η ιστορία έχει το τέλος. Εγώ δεν έχω καν την αρχή πλέον.. Παρόν δεν υπάρχει. Μόνο ένα κουτί πράσινο ντυμένο με νότες ριβερμπιασμένες, βιβλία παράξενα, άμμο, ένα μπλουζάκι arms & sleepers που έχει γίνει δεύτερο δέρμα, αλκοόλ και 2 ηρεμιστικά να βρίσκονται, γιατί έχουμε πέσει και στην ανάγκη τους. κι όχι δεν είναι μίρλα όλο αυτό και χέστηκα και αν θα το διαβάσει και κανείς,απλά θέλω να το βλέπω καθημερινά και να αφομοιώνω εμένα. Περιμένω εσένα πλέον. Με κούρασα. Δεν μπορώ να (σου,μου) κάνω τίποτα άλλο πια. Αποχωρώ. Κι όσα είναι να γίνουν θα γίνουν μέχρι τον Δεκέμβριο. 6 μήνες υπομονή λοιπόν.. Υπομονή ναι. Αποχωρώ όμως γιατί δεν έχω άλλη,ειλικρινά. Αποχωρώ. Γενικά.-

miner than miner's miner.

" Τα λουλούδια της αυγής θα ανθίσουν και πάλι τον Ιούνη.

Το κρασί ρέει στις φλέβες του Χειμώνα και δυο μάγισσες κλέβουν μήλα από τον κήπο της αμαρτίας.

Τα μάτια μου δακρύζουν στη θέα της Αλάσκας. "