13.12.09

Στιγμές σαν κι αυτή νιώθω τόσο κενή.. Δεν με πειράζει. Έχω μάθει να ζω με αυτή την αίσθηση και δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μαζί της. Στο χώρο δεν θα μπορούσε να ακούγεται τίποτα λιγότερο από Clint Mansell και ξαπλωμένη στο πάτωμα διαβάζω ονόματα.. Lovecraft, Nietzsche, Kafka, Chekhov, Goethe.. Τι να σου κάνουν όλοι αυτοί πια. Πώς να σου βάλουν στο μυαλό και στην καρδιά όσα νιώσανε και όσα γράψανε; Μπορείς να τα διαβάσεις, μα όχι να τα κατανοήσεις πλήρως. Μπορείς να μιλήσεις γι’αυτά με το δικό σου τρόπο, μα όχι να τα ορίσεις μέσω του δικού τους. Μάλλον υπάρχω από συνήθεια. Σταμάτησα να σου μιλάω. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ. Δεν θέλω και δεν μπορώ. Δεν μπορώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό πια να μιλήσω, κι αν το κάνω θα μιλήσω με τα λόγια του Lovecraft και του Kafka. Βουλιάζω σ’αυτά που δεν θα ζήσω ποτέ με τον τρόπο τους και ζηλεύω. Ζηλεύω όλους αυτούς “τους μανιακούς του λόγου” που γράψανε για πράγματα αληθινά. Αγάπη, πάθος, έρωτα.. Δεν τα γνώρισα ποτέ αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω καν αν θα έχω την παραμικρή ευκαιρία να τα γνωρίσω ή αν ακόμη μου δόθηκε η ευκαιρία να τα γνωρίσω κι εγώ την αψήφησα. Δεν έχω το ψυχικό σθένος να αγγίξω την απάντηση στα ερωτήματά μου. Δεν ακούω τους ανθρώπους όταν μιλάνε. Βλέπω τα χείλη τους να διαγράφουν κινήσεις, αλλά ο ήχος είναι βουβός – πράγμα το οποίο πολλές φορές με κάνει να χαίρομαι ιδιαιτέρως. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να νιώσω ένα άγγιγμα στην πλάτη μου, δυο δάχτυλα να παίζουν satie πάνω μου, ναι. Να ακούω όσα δεν είπα, να πω όσα δεν σκέφτηκα και να σκεφτώ όσα δεν μπορώ να συλλάβω. Δεν αντέχω, αλήθεια. Ό,τι και να κάνω εξαφανίζεται.. ή εγώ δεν το βλέπω μετά από κάποια χρονική στιγμή.. κι η εξαφάνιση αυτή αφήνει σημάδια πάνω μου. Όλο μου το σώμα υποφέρει καθημερινά στη μνήμη όσων δεν κατάφερα. Γκρινιάζω, ναι, το ξέρω.. Πάω να γεμίσω τη μπανιέρα παγωμένο νερό, να κλείσω τα μάτια μου και να βυθιστώ μέσα της.. Ίσως, αν καταφέρω να βγω από κει μέσα, να υπάρξω κάπου αλλού, κάπου μακριά. Κάπου διαφορετικά που θα ακούω τη μουσική μου μόνο εγώ και θα είμαι πιο ελαφριά κατά 17 γραμμάρια αίμα.

2 σχόλια:

πρωτεύον θηλαστικό #864 είπε...

παραθέτω [τύπου "ιω: 34.4" ή όπως σκατά τα λένε τέλος πάντων]
"Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να νιώσω ένα άγγιγμα στην πλάτη μου, δυο δάχτυλα να παίζουν satie πάνω μου, ναι."

ναι, εγώ μ'αυτό ειδικά εμπλοκή. απ'τις καλές όμως.

june. είπε...

βηματοδότη μουυυ :* [πως λέμε καρντιά μου? αυτό.]

εμπλεκόμουνα.