31.10.09

παραλύρημα.

Σήμερα ξύπνησα και ήταν όλα θολά. ΌΛΑ. Δεν εννοώ το περιβάλλον μου, έτσι + αλλιώς αυτό πάντα θολό το βλέπω, είναι απλά ένα τύπου περίγραμμα σ’αυτό που ονομάζω «ζωή μου». Η αλήθεια είναι πως πιστεύω ότι αυτό που ζω εδώ + 20 χρόνια, δεν το ζω. Δηλαδή το ζω, αλλά δεν είναι η παροντική μου ζωή. Μάλλον είμαι στην προηγούμενη ζωή μου. Είμαι σε κάποιο άλλο φάσμα γεγονότων και εντυπώσεων που ενώ δεν είναι δικό μου, ταιριάζει τόσο πολύ με τα όσα σκέφτομαι και θέλω να κάνω. Δεν είμαι εγώ όμως. Σίγουρα. Εγώ είμαι πιο αυθόρμητη. Αυτή εδώ που είναι μέσα μου είναι κομπλεξικιά. Μισό λεπτό, να της πω να έρθει να γράψει εκείνη γιατί μάλλον μπορεί να αποδώσει τα πράγματα καλύτερα..
Έλεγα λοιπόν ότι όλα είναι σχετικά. Ο χρόνος ιδιαίτερα – που btw κάτι μας έχει πιάσει + όλο μιλάμε γι’αυτόν τώρα τελευταία αντί να τον σκοτώσουμε ως άλλες Ιοκάστες. Παιδί μας είναι, σκάσε. Άμα δεν τρεφόταν με τις κουβέντες μας, δεν θα ήταν τόσο ατέλειωτος + κουραστικός. Οιδιπόδειο καταντήσαμε να έχουμε με όσα δεν μας ορίζουν. Όχι, ο χρόνος μας ορίζει. Ή εμείς τον ορίζουμε; Ή μήπως ορίζουμε εμείς τον εαυτόν μας με αφορμή το χρόνο; Μάλλον πρέπει να πέσω σε ένα κόμμα να ξεμπερδεύουμε. Όχι ε; Ναι, το ξέρω, θα σου λείψω. Εεεε συμβαίνουν αυτά. Μεγάλο παιδί είσαι, αντιμετώπισε το. Τι έλεγα; Ότι όλα ήταν θολά. Δεν ξέρω το λόγο όμως. Ξέρω μόνο ότι περνάνε οι μέρες + μέσα τους δεν βλέπω τίποτα δικό μου. Κάθομαι σε μια γωνία και παρακολουθώ τη ζωή μου να περνά + δεν έχω καν την παραμικρή επιθυμία να αλλάξω κάτι. Προτιμώ να τα αλλάζουν οι άλλοι για μένα. Και ΝΑΙ, λοιπόν. Βαριέμαι να ζω για τη ζωή μου. Ξέρεις τι μου έχει λείψει; Το να ξυπνήσω ένα πρωί και να είμαι χαμένη από χέρι. Να μην έχω τίποτα. ΤΊΠΟΤΑ ρε! Να ακούω στο κεφάλι μου τον διάλογο μου με τον ψυχίατρο
~ ..*ταδε*, θα σου μιλήσω ανοιχτά επειδή σε βλέπω σαν παιδί μου. Είσαι πολύ χάλια. Θες να βοηθήσεις τον εαυτό σου ή όχι?!
~ ΌΧΙ. Να καπνίσω θέλω. Άσε με.
Να είμαι ένα βήμα πριν την αυτοκτονία και να κοιτάζω το κενό με ειρωνικό χαμόγελο. Να τραγουδάω Διάφανα Κρίνα – έτσι για την τραγικότητα της σκηνής - ενώ φαντάζομαι το θάνατό μου + η μάνα μου έξω απ’το δωμάτιο μου να φωνάζει «Έχεις γενέθλια! Έλα να το γιορτάσεις!» Μπορώ να πεθάνω στα γενέθλιά μου; Μπορείς να ΣΚΑΣΕΙΣ και να μην γιορτάζεις πράγματα ανούσια;; Αυτό μου έχει λείψει. Το να είμαι αυτοκαταστροφική, μηδενήστρια και κυνική. Το να ισοπεδώνω τα πάντα + ύστερα να τα πατάω + όλας για να ευχαριστηθώ περισσότερο! Δεν το κάνω πια. Το θέλω πίσω αυτό, μου λέιπει, το καταλαβαίνει;
Έχω πεθάνει ήδη 20 φορές [το λιγότερο.] ως τώρα. Η 21η αργεί. Γαμημένε χρόνε, ατέλειωτε!
ΝΑ ΚΑΕΙΣ!!
** εννοείται πως τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε νόημα. Είχε; Δεν ξέρω. Μάλλον όχι. Οψόμεθα.


... χαλάρωσε. δεν έχω τάσεις.
η άλλη μίλαγε.

6 σχόλια:

πρωτεύον θηλαστικό #864 είπε...

..είχε :)
κι επίσης, για'μένα [το μαλάκα, ξέρεις] ο χρόνος είναι απλώς μία σύμβαση -άρα δικό μας κατασκεύασμα- που μας διευκολύνει στις οποιουδήποτε είδους συναλλαγές μας. επίσης, είχα δει κάπου ότι σκοτώνουμε το χρόνο για να μας σκοτώσει στο τέλος αυτός και το θεώρησα ωραίο τσιτάτο-δικαιολογία για το ότι δε φοράω ρολόι.

june. είπε...

Εγώ φοράω, ως κόσμημα.
Λες ο χρόνος να είναι διακοσμητικός;

πρωτεύον θηλαστικό #864 είπε...

κατά μίαν έννοια, θα μπορούσε. για'μένα είναι απλώς αδιάφορος, το έχεις παρατηρήσει.

june. είπε...

Αυτό είναι που με τρομάζει Φαίδρα μου...
Και το ότι εγώ (πλέον) δεν μπορώ να υιοθετήσω την αδιαφορία αυτή.
Θα μου μάθεις;

am i real?it's just me. είπε...

Αυτη τη βδομαδα κατι εχουν παθει οι φακοι 'επαφης' μου και τα βλεπω ολα θολα. Και οσες σταγονες και να βαζω δε λενε να ξεθολωσουνε. Θα ειναι ετσι και απο Δευτερα? Δεξερω. Αλλα μου αρκει να αγγιξω τα πραγματα γυρω μου για να καταλαβω οτι ειναι εκει. Διπλα μου. Αυτη τη στιγμη~για μενα. Και ειναι ετσι οπως τα φανταζομουνα, κιασ μην τα βλεπω τελεια. Κι ας μην εχουν τοσο γαμημενο νοημα.

june. είπε...

Εμείς δεν δίνουμε νόημα σε όλα;