κι αυτη τη γαμημεεεενη 4η σκηνη...ακομα να τη γραψω.

Όσο ο κόσμος υπάρχει (όχι ολόκληρος, ο δικός μου μόνο) κι όσο μπορώ να κλείνω τα μάτια μου κάθε βράδι, θα πηγαίνω εκεί που πρέπει, μόνη μου.

Σημάδια στη λάσπη και σκισμένες σελίδες.

"Είναι τόσο απλό." κι εγώ ακόμα γελάω ειρωνικά.

Δεν τα καταλαβαίνω αυτά, συγγνώμη.

Δεν μπορώ να είμαι, συγγνώμη.

Δεν θέλω να είμαι, όχι συγγνώμη.

Και σήμερα έδωσα μία στο κινητό μου και το πέταξα απ'τον πρώτο. Ψάχνω ακόμα τη μπαταρία ανάμεσα στα νερά της βροχής και του θάμνους. Μη με ενοχλείτε άλλο. Μη με παίρνετε τηλέφωνο, μη με περιμένετε να έρθω να πάμε βόλτα για να πείτε ξανά τα ίδια κι εγώ να μη μιλάω για να μην ουρλιάξω "σας λυπάμαι!" Μη με παίρνετε στα σοβαρά, ό,τι μπορώ κάνω για να μην.

Και δεν ξέρεις τι να πεις και δεν ξέρεις τι να κάνεις, μα το μόνο που κάνεις είναι αυτό που ξέρεις και που πάντα έκανες. Πόσο πια; Και μην με ρωτάτε τι κάνω γιατί σας βαρέθηκα όλους. Και όσο είμαι εδώ ..

Μισανθρωπία σου λέει μετά.

Και συγγνώμη που δεν καταλαβαίνω τι σκατά γίνεται στον κόσμο "για μια αγάπη, για ένα πουκάμισο αδειανό - παρακάτωδενξέρωτιλέει"

Και συγγνώμη που δεν απολαμβάνω τίποτα περισσότερο όσο το να μένω μόνη μου.

πφ.

Είναι ζεστά στις τσέπες μου.

Άρα,όχι.