Στις χορδές να χάνεσαι.
Στα λόγια που πάντα θα είναι λίγα κι άσχημα.
Στο βλέμμα το υγρό που σε μουδιάζει και σε διατάζει να γίνεις καλύτερος και πιο όμορφος και πιο άσχημος και πιο εσύ και πιο μαζί.
Στις γωνίες του χώρου που βρίσκεσαι,
__________στις ρόδες 10 τετραγωνικών που σε πάνε στο "εμείς".
Στη γκρίνια του "χωρίς καφέ".
Στο φόβο του ότι ο Ιονέσκο θα σε ξυπνά κάθε πρωί με φωνές και κλάματα για τον παράλογο αυτό κόσμο, το παραθυρόφυλλο θα μείνει κλειστό και η μουσική θα είναι η μόνη σου ανάμνηση της στιγμής που θα βρεθεί και πάλι σε δεύτερη μοίρα, γιατί η μυρωδιά είναι πάντα αρχόντισσα και των δώδεκα πυρήνων.
Κι ο ουρανός που κοιτούσες ιδιοποιήθηκε τις πληγές σου και τις κατέθεσε στο δικό του δέρμα.
Κοιτάς με έκπληξη, ανυπομονείς, θα (τον) πετύχει!
Αλλάζεις χρώματα και περιμένεις την Αλίκη για να χαθείς στο όνομά της.
η αγαπη ξεκινα.η αγαπη τελειωνει.
Το μυαλό είναι εκεί, τα χαρτιά μου, η πηγές μου κι εσύ που ποτέ δεν έχεις μορφή, παρά μόνο όταν ξημερώνει και φοβάμαι τη θάλασσα. Δεν σε κατάλαβα, δεν πίστεψα. Δεν μπόρεσα να προσπαθήσω. Η ανάσα χώνεται ξανά κάτω απ'το σεντόνι κι όσα υπέθεσα γυρνούν στο σπίτι με τα πόδια.
"Δεν μοιράζομαι το κρεβάτι μου πια και μου αρέσει. Μπορώ να γίνω τα πάντα και θα το κάνω. "
Πάντα λάθος στόχοι, πάντα θυσίες που δεν ξέρουν την λέξη "ανιδιοτέλεια".
Η ύπαρξη είναι τόσο σύντομη που δεν έχει χώρο για παρενθέσεις.
